uurtje fucktuurtje

Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van Folkert. Folkert ken ik uit de kroeg en is een trouw lezer van mijn blog. Folkert en ik delen onze liefde voor Hank Moody. De hoofdpersoon uit Californication. In het mailtje vroeg Folkert of ik interesse had om een column te schrijven. Ik moest even opzoeken wat een column was maar zei meteen ja.  Een column is een kort stukje proza waarin de auteur spits en uitdagend zijn mening ventileert. De column is een beschouwelijker variant van het cursiefje dat het meer van humoristische observatie en vertelling moet hebben. Sinds de jaren 70-80 heeft de column het cursiefje opgevolgd. Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden. Gelukkig maar.

Ik schrijf dus geen columns maar cursiefjes. Vanaf nu schrijf ik dus cursief. Dat zult u begrijpen.

Na weer een lesje waar niemand op zit te wachten terug naar de orde van de dag. Het gaat deze keer namelijk over geld. Ik denk dat de oplossing voor deze crisis is dat we juist meer dingen voor niks moeten doen. Dingen die je echt leuk vindt of omdat je een ander er echt mee kan helpen…..of omdat het goede content is voor je blog. Maar dat weet je pas achteraf. Enfin. Folkert, zijn collega en ik spraken af op het terras van onze stamkroeg. We spraken over de inhoud van het blad en uiteindelijk kwamen we aan de column en de vergoeding toe. Het schrijven van een column duurt zo’n 45 tot 60 minuten. Aangezien ik af wil van uurtje factuurtje en had ik een aardig bedrag in mijn  hoofd. Genietend van het heerlijke broodje kaas werd de vergoeding uitgelegd. Voorafgaand met een aantal excuses en verontschuldigingen. Dit ging niet goed dacht ik. Dit wordt niks. De collega legde uit dat ik een vergoeding kreeg van een paar cent…….per woord. Ik ben het bedrag even kwijt maar het kwam neer op zo’n € 25. Daar zat ik dan. Ik wilde af van ‘uurtje factuurtje’ en zat nu in een ‘woordje-centje’ situatie. Ik bestelde snel nog een broodje kaas in de hoop dat Folkert die uiteindelijk zou betalen…..wat ie ook deed. € 25. Ik moest mijn lachen inhouden en nam snel een hap. Wat een dilemma. Ik twijfelde. Mijn eerste reactie was NEE, tuurlijk niet. Maar voor €25 ging ik het ook niet doen. Als ik dat zou doen kon ik het natuurlijk wel vergeten als columnist. Ik zou mijn eigen glazen ingooien. Ik stelde nog voor om AL mijn verhalen tot nu toe te publiceren. 82.461 woorden maal 0,04 wat een bedrag op zou leveren van € 3.298,24 maar daar werd hard om gelachen. Mijn beste mop in jaren. ik vond het zelf ook wel grappig eigenlijk, achteraf.  

Ik doe het uiteindelijk voor twee broodjes kaas en een cappuccino met honing en omdat ik Folkert een aardige vent vind. 

Fuck it.

Tags: cor noltee, design thinking