Hier een mailtje van gisteren van mijn vriend Maarten. Het heeft me aan het denken gezet hoe het toch komt dat ik zo gefascineerd ben door nieuwe technologie. Ik vind dat Maarten het heel mooi verwoord heeft. Maar ik moest heel diep graven waar die fascinatie nu vandaan komt.
‘Hoi Cor. Goed bezig zeg! En volgens mij als lecturer helemaal op je plek. Heb met interesse delen van je blog doorgelezen. Je bent een schrijver!
Gaaf dat al die jarenlange kennis, inzichten en ideeen nu bij elkaar komen in trendy en actuele kennisoverdracht waar je eigen verhaal en visie als een rooie draad van ariadne door heen loopt en waar nog heel wat ruimte is voor de vrije dynamische geest. En met humor en zelfreflexie. Mooie grijze sik trouwens!
Herinner me nog de dag dat je met een oude pc de digitale stad via mijn telefoonaansluiting op het nog zwarte scherm met groene letters/tekens wist te toveren. Wist niet wat ik zag, al helemaal niet wat je precies deed. Maar na hard gebrom en gepiep uit het modem lukte het. Een onvergetelijk moment voor een digibeet toen en reletalieve digibeet nu. Hoe snel is de techniek sindsdien gegaan. Je hebt altijd al een vooruitziende blik gehad met Wired als bron voor alle futuristische gadgets die nu gewoon goed zijn of binnen afzienbare tijd gaan worden.’
Dankjewel Maarten. De Wired was inderdaad een grote bron van inspiratie. Ik vind het fantastisch dat ik de jaren negentig zo bewust heb meegemaakt.
Maar er over nadenkend en gravend moest ik nog verder terug dan de jaren negentig. En volgens mij is het allemaal hiermee begonnen:
Ring a bell? Ik denk dat het 1979 is geweest. Zoals gewoonlijk kocht mijn ma elk jaar een nieuwe televisie. Zij had ook iets met nieuwe technologie. Het werd een B&O met tiptoets bediening. Pure magie. Ik had accuut meer vriendjes dan nu op FaceBook. Iedereen wilde televisie bij ons komen kijken. Ren je Rot en De Fabeltjeskrant op de B&Oooooooooowwwww.
Maar even terug naar het plaatje hier boven. Al enig idee? Ik zal ze wat verplaatsen.
Juist! Pong! Pong is de reden voor mijn fascinatie voor techniek. Ik heb het uren, dagen, maanden gespeeld. ’s avonds in bed met mijn ogen dicht ging ik gewoon verder. Mijn wereldbeeld werd bepaald door 2 staafjes en een balletje. Niet te verwarren met een staafje en twee balletjes. Dat kwam pas later. Pong is briljant in zijn eenvoud. Het is een fantastisch voorbeeld van een perfect feedbacksyteem:
– Het draaien een een knop zorgde ervoor dat het staafje heen en weer ging op de televisie!!
– Als het balletje (dat nota bene vierkant was….who cares) tegen het staafje kwam hoorde je een geluidje en bouncte het terug en kreeg je er een punt bij. Die score zag je in beeld!! Hoe deden ze het toch???
Je kon tegen de computer en tegen iemand spelen. Heeeeel vervelend was als je met meer speelde. Dan moest je namelijk wachten. Ik voel nu letterlijk de drang om ‘weer te willen spelen maar je moet nog wachten’ door mijn aderen stromen.
De nieuwe TV’s van mijn ma en Pong.
Dankjewel Moederrrrrrrrrrrrr.
Als je ergens beter in wilt worden heb je een goed feedback systeem nodig. Goede games hebben een uitstekend feedback systeem. Het grootste leger ter wereld maakt 17.500.000 slachtoffers per dag, 730.000 per uur, 12.000 per minuut, 200 per seconde. Het is groter dan de 25 grootste legers ter wereld. En er heerst geen werkloosheid. Het is een massive online game:
HALO.
Hallo. Get the .
Geef een reactie