Niets is beter in staat om een perspectief te delen dan een prototype. Als je je idee vertelt aan 10 verschillende mensen krijg je 10 verschillende verhalen. Dat is leuk als je nog meer ideeen wilt hebben maar heel onhandig als je je idee wilt maken.
In 1997 reed ik op de A27 op weg naar huis. Weet nog precies waar en welke muziek er op stond. Het was een geweldig nummer waarvan ik niet wist wie het was. Kippenvel. Bleek het Normaal met nu eens niet Oerend Hard….want dat ging ik toch wel.
Out of the blue had ik de volgende gedachte:
“Als ik nu een cameraatje in een radiografische auto bouw en en ik zet een videobril op zodat ik het beeld vanuit het autootje heb, dan hoef ik niet tegengesteld te sturen als het autootje op me af komt…..toch?”
Je vraagt je misschien af waar zo’n idiote gedachte vandaan komt. Of niet. Ik leg het toch graag even uit. Jarenlang wilde ik een radiografisch bestuurbaar autootje. Ik had vroeger een racebaan maar dan kon je de autootjes niet besturen, alleen maar gas geven. Zelf sturen en buiten rijden zou toch veel gaver zijn. Jarenlang wilde ik een bestuurbare auto. Jarenlang. Het leek me het leukste wat er is. Maar weten deed ik het niet want ik had het nog nooit gedaan. Totdat ik een keer bij een club terecht kwam waar echt werd geraced. Er bleek zelfs een echt circuit in Dordrecht waar met name mannen heel serieus met hun sport bezig waren. En toen gebeurde het. Ik mocht het ook een keer proberen. De uitleg was simpel. Voor ik het wist stond ik bovenaan het circuit met uitstekend zicht op de baan…..met de controller in de hand en het radiografisch bestuurbare autootje op de baan onder mij.
Ik gaf voorzichtig gas en stuurde de bochten in. Stapvoets reed ik het autootje verder van me af. Het viel niet mee maar was wel heeeeel gaaf. Eindelijk deed ik. Aan het eind van het circuit stuurde ik naar rechts en nu kwam het autootje dus weer naar me toe rijden. Ik naderde een bocht en stuurde naar rechts. Het autootje ging naar links. Ik stuurde weer terug maar knalde in de vangrail. Ik was compleet gedesoriënteerd. Wat ik me nooit gerealiseerd had, was dat je tegengesteld moest sturen als het autootje op je af komt. Niet te doen. Ik was zwaar teleurgesteld. Dit was rete moeilijk. Ik ben de klap nooit te boven gekomen. Heb er een autotik aan over gehouden. Ik kan namelijk heel slecht afstand doen van auto’s. Ik ben er voor onder behandeling. Zonder veel resultaat overigens.
Even terug naar de gedachte op de A27:
“Als ik nu een cameraatje in een radiografische auto bouw en en ik zet een videobril op zodat ik het beeld vanuit het autootje heb, dan hoef ik niet tegengesteld te sturen als het autootje op me af komt…..toch?”
Ik belde Constant Paul van Corally de broer van een goede vriend. Corally produceert alles wat met radiografisch bestuurbare autootjes te maken heeft.
Ik vertelde hem mijn idee.
“Nee natuurlijk hoef je dan niet meer tegengesteld te sturen. Je hebt dan toch het beeld VANUIT het autootje.”
Wow!
2 weken later kreeg ik de Head Mounted Display binnen. Een videobril met twee kleine TV-tjes. Met een geleend autootje van Corally en hulp van Hans Kerkhof van TV3000 bouwde we ons eerste prototype. Ja met gaffertape. Ik zal nooit vergeten dat Hans een rondje reed met de CamCar. Door de gang, links, rechts, perfect sturend. Ik stond met een grote glimlach naar hem te kijken. Ik zag aan de andere kant van zijn kantoor de CamCar aankomen. Hans stopte en zei:
“Even voorzichtig. Daar staat iemand. Even uitkijken.”
Voorzichtig reed hij richting de persoon.
Toen hij bijna tegen de achterkant van de schoenen van die persoon aan reed, zei Hans:
“Shit. Hij gaat niet opzij.”
Ik hield het niet meer. Hans was een rondje gereden en stond met de CamCar achter hem naar zichzelf te kijken.
Het werkte.
5 prototypes verder stonden we op een beurs voor de ANWB.
16 prototypes later waren we het finale spel in KLASSE , een kinderprogramma van de AVRO en 24 prototypes later bouwde we een permanente attractie met 3 auto’s. Het bleef bij prototypes. Een groot experiment. Wie niet waagt, wie niet wint.
Prototype nummer 46
En vind je het niet gek dat je 16 jaar later nog steeds geen “CamCar” kunt kopen bij de Bart Smit. Mij is het niet gelukt.
Maybe you should try it……before you die.
Zo’n 20 jaar geleden zaten wij ook kijkend door de videobril met Cor z’n autootjes te spelen, ergo we lieten er onze klanten (in pakken, toen nog mét stropdas) aangemoedigd door hun collega’s mee rijden. Nooit stoppen Cor!
Groet,
Herbert ten Have