Twee dagen geleden vroeg Anna Maria of het seminar wat ik ontwikkeld had voor HKU ook online kan. Gisteren gaf ik daar via een omweg deels antwoord op door mijn online lepel experiment te delen. Hierin leerde ik dat je online gebruik kunt maken van de fysieke ruimte waar iedereen zich bevindt met de bijbehorende materialen. Vandaag wil ik een online ervaring delen die me inspireerde online gebruik te maken van het tijdstip waarop je online samenkomt. Als Janine Abbring in haar podcast ‘Dit is goed’ mij zou vragen wat ik de beste online ervaring zou vinden, zou ik met onderstaand Oerol voorbeeld komen:
Building Conversation is een platform voor Dialogical Art waarbij al 6 jaar onderzocht wordt hoe we met elkaar kunnen praten. De eerste fundamenten werden tijdens Oerol 2014 gelegd. Tijdens Oerol 2020. (Het Imaginaire Eiland) onderzochten ze verder, in vier performatieve gesprekken vanaf het moment dat de eerste zonnestralen het eiland Terschelling strelen, tot zonsondergang.
Want hoe praten we nu met elkaar? Wat doet de sociale afstand en het gebrek aan fysiek contact met de manier waarop we ons nu tot elkaar verhouden? Worden we er ook afstandelijker van, of ontstaat er een nieuw soort nabijheid, een andere manier van verbonden zijn? En wat doet de virtuele ruimte met ons samenzijn en onze woorden? Ik heb het mogen ervaren in een
Impossible Conversation on the Future
Hoe praat je over de toekomst? Hoe roep je beelden op van dat wat nog niet is? Voor Impossible Conversation on the Future ging Building Conversation te raden bij de Jezuïeten die een gesprekspraktijk ontwikkelden om te spreken over abstracte begrippen. Een methode waarin je met elkaar vertraagt en persoonlijke beelden verbindt, door te schrijven, te lezen en samen te spreken.
Het gesprek begon toen de zon opkwam boven het eiland Terschelling en startte om 5.11 uur. Ik was nog nooit zo vroeg opgestaan voor een Zoom meeting. De enige instructie die we kregen was dat we een groot stuk papier en pen nodig hadden en onze camera naar buiten moesten richten. Om 5.08 logde ik in en belandde in een Zoomsessie met uiteindelijk 8 anderen, onbekenden met op de achtergrond hun live, donkere buitenbeeld. Er werd niet gesproken en het voelde een beetje als gluren bij de buren. Wetende dat anderen ook bij jou aan het gluren zijn. Ongemakkelijk maar toch veilig. 8 deelnemers en een facilitator creëerde een raster van 3 bij 3. Ik kon zo mooi iedereen zien. Dat was mijn eerste inzicht; 9 is een mooi Zoom aantal.
Na de uitleg vroeg de facilitator ons allemaal persoonlijk “Doe je mee?” Iedereen deed mee en er werd ons gevraagd om in stilte gedetailleerd een moment te beschrijven waarin we ons juist wel of juist niet verbonden voelde met onszelf, de ander of de omgeving. Een moment dus. Als schrijvende werd het langzaam lichter en toen iedereen klaar was vroeg de facilitator ons wie er wilde beginnen om zijn/haar verhaal voor te lezen. Na het voorlezen bedankte hij de lezer, reageerde verder niet en vroeg weer wie zijn of haar verhaal wilde voorlezen. De 8 verhalen waren heel divers, heel persoonlijk en soms heel kwetsbaar. Niet echt het soort verhalen die je met een vreemde in de fysieke wereld zou delen. Tenzij het je therapeut is.
Vervolgens vroeg de facilitator om iets uit het verhaal van een ander te gebruiken voor nieuw persoonlijk moment waar je je verbonden voelde met jezelf, de ander of de omgeving. Weer ging iedereen in stilte schrijven en vroeg de facilitator toen iedereen klaar was wie er wilde beginnen om zijn/haar verhaal voor te lezen. Na het voorlezen bedankte hij de lezer, reageerde verder niet en vroeg weer wie zijn of haar verhaal wilde voorlezen. De 8 verhalen stonden nu in verbinding met elkaar en resulteerde in een hele sterke emotionele verbinding met die ander zonder ook maar een woord MET die ander gesproken te hebben. Een aantal verhalen was geïnspireerd op het verhaal van een mevrouw waarvan de echtgenoot op de dag van de verhuizing naar hun nieuwe huis in de slaapkamer van hun nieuwe huis was overleden. Gevoelens van troost, hoop, dankbaarheid en liefde werden via Zoom uitgewisseld met de opkomende zon als achtergrond.
Als laatste vroeg de facilitator ons om in een, twee of drie woorden de ervaring te beschrijven. Het meest voorkomende woord was ‘verbinding’. Ik had me nog nooit zo verbonden gevoeld met een vreemde. Sterker nog ik voel me zelden zo verbonden met een bekende.
Deze ervaring leerde mij dat een specifiek moment (de zonsopgang), vrijwilligheid, duidelijke regels, luisteren en schrijven in stilte en de veiligheid van thuis leidt tot het een gevoel van kwetsbaarheid en verbinding met de ander.
Het was inmiddels licht geworden. Ik klapte mijn laptop dicht. Daar zat ik. Alleen. Verbonden met vreemden. Dit was goed. Heel goed Janine.