Playtest twee, deel drie.

Moge Piet.

Moge Cor. Hoe ging de playtest gisteren bij die andere groep?

Piet, ik zal je eerst vertellen hoe het vervolg ging met de eerste groep.

Oh ja. Da’s waar. Vertel.

Zoals ik je gisteren vertelde liet ik ze hun eigen werk zien en vroeg ze om, als Piet Mondriaan, in hun notitieblokje op te schrijven waarom Piet Mondriaan het getoonde werk een goede opvolger vond. Ik had ze eerst gevraagd om antwoord te geven op de vraag “Wat werkt er met betrekking tot deze tekening voor u, Piet Mondriaan?” maar dat begrepen ze niet. Ik vroeg ze dus; “Waarom vind jij (als Piet Mondriaan) ‘dit’ (getoonde tekening op het scherm) een goede opvolger? En gaf ze vervolgens een kleine vijf minuten om zoveel mogelijk redenen op te schrijven in het notitieblokje dat ik ze kort daarvoor had gegeven. Tevens vroeg ik ze er hun naam op de voorkant te schrijven  en hun opmerkingen bij elkaar te zetten. Opmerkingen voor tekening 1 op een blaadje met een 1 erop. En bij de volgende tekening een nieuw blaadje te gebruiken met een 2 erop. Zodat ik, als ik de notitieblokjes zou innemen, wat ik vooraf had aangekondigd, e.e.a. makkelijk terug kon vinden.

En? Werkte dat?

Nouuuuuuuu. Ik heb de notitieblokjes allemaal bekeken en afgezien van dat het soms niet leesbaar was, ongenummerd begreep ik de commentaren soms ook niet.

Hoe zou je dat de volgende keer doen dan?

Iedereen zou zijn/haar ‘plussen’ en ‘verbeteringen’ bijvoorbeeld op een kopie van de desbetreffende tekening kunnen schrijven en dat aan het eind of aan mij of direct aan de maker overhandigt.

Waarom of direct of via jou?

Misschien omdat sommige het misschien liever ‘anoniem’ doen. Dat is iets wat ik graag nog zou willen testen. Ik denk namelijk dat dit een belangrijk aspect is in het hele feedback gebeuren. Wordt de feedback beïnvloed als ze van te voren weten dat de ontvanger niet weet van wie de feedback is.

Maar misschien herkennen ze elkaars handschrift wel?

Piet ik zie een heel nieuw onderzoek voor me; “Ontwerpprincipes voor abstracte kunst feedbacksessie”

Iets voor volgend jaar 🙂

Piet, eerst deze master afronden. Ik kan me namelijk ook voorstellen dat ik de tekeningen allemaal ophang en dat iedereen een pakketje blauwe (koud) en rode (warm) post-it’s krijgt en ze eerst de opdracht geef om naar de (genummerde) werken te kijken en ze zelf een werk te laten kiezen en op een rode post-it eerst het nummer van het werk op te schrijven en vervolgens waarom ze dat werk een goede opvolger vinden. Voor elk werk dat ze een goede opvolger vinden, moeten ze dan een nieuwe rode post-it gebruiken.

En nummeren!

Precies.

Maar waarom laat je ze de post-it’s niet gewoon direct bij de desbetreffende werken plakken?

Omdat ze elkaar dan beïnvloeden. Misschien is het zelfs beter om ze de post-it’s aan mij te laten geven en dat ik ze opplak.

Waarom?

Ook hier weer; dan zien ze niet van elkaar wie welke ‘feedback’ geeft. Ik bedenk me nu dat als ik het digitaal zou doen……..

Ok. Voor een volgende test…..of volgend jaar. Maar hoe ging het maandag verder?

Enfin ik heb ze drie tekeningen laten zien en ze per tekening een voor een eerst naar hun ‘plussen’ en vervolgens naar hun ‘verbeteringen’ van die tekening gevraagd. Ik noteerde zelf elke ‘plus’ en elke ‘verbetering’ op een post-it en vroeg de klas dan of er meer leerlingen waren die dat ook hadden. Dit aantal turfde ik dan op de post-it. Na drie tekeningen was de energie er aardig uit dus besloot ik hun feedback te inventariseren door te kijken wat de meest voorkomende opmerkingen waren. Ik maakte een nieuwe slide in mijn presentatie en toonde de door hun gegeven, meest voorkomende feedback. Dit waren:

• gebruik kleur
• rechte hoeken, rechte lijnen
• abstract

En met deze feedback mochten ze een nieuwe opvolger maken.

Aha. Dan ben ik weer benieuwd.

Dat begrijp ik Piet. Ik gaf ze 20  minuten de tijd en aan het eind vroeg een aantal leerlingen of ze nog mocht doortekenen. In overleg met de juf kregen ze in de middag nog extra tijd om hun tekening af te maken.

Laat zien!

Dit zijn ze: