Mijn vrouw en ik zaten gisteren weer aan de garnalen kroketjes en de Sauvignon Blanc. Op een bankje in de zon in de tuin van Villa Augustus. We hadden natuurlijk ook binnen kunnen studeren maar dit was toch echt het laatste mooie weekend. We zeggen het al weken tegen elkaar. Kom we gaan nu genieten van het heerlijke weer want het dit zal het laatste weekend wel zijn. Het is om chagrijnig van te worden dat genieten van het mooie weer. Maar het is toch weer gelukt. Met een glas in de ene hand, Groepsdynamica van Remmerswaal voor de neus en een garnalenkroket in de mond was het weer hard genieten en nog harder studeren. Door de combinatie denk ik toch dat ik meer geleerd heb dan dat ik alleen achter mijn buro had gezeten. Omdat ik dan de hele tijd afgeleid, of moet ik zeggen verleid, zou zijn door het prachtige weer. Nu zat ik met het mooie weer en ditto vrouw in de zon met een interessant boek. Daarvoor had ik een super leuke meeting gehad met Paul. Paul ken ik al heel lang. Hij was een van mijn studenten die ooit een workshop experience design bij mij volgde tijdens de seminar weken op HKU. Jaaaaaaren geleden. Paul heeft daarna nog menig klusje voor me gedaan als roady. Hij vertelde me gisteren dat ie zich nog goed herinnerde dat ie mensen uitnodigde om in een racekuipje te gaan zitten en ze een Head Mounted Display (nu Oculus Rift) opzette die het live beeld uit een schaal 1:10 autootje op de twee kleine schermpjes 3 centimeter voor je neus projecteerde. Nu hebben we het gehad over een workshop Design Thinking die ik waarschijnlijk ga geven voor zijn collega’s.
We voerden een interessant gesprek dat uiteindelijk ook leidde tot het schrijven van mijn post gisteren. Normaal gesproken schrijf ik als eerste in de ochtend maar gisteren dus na de meeting met Paul en voor de meeting met de garnalenkroket.
Het voorbeeld van gisteren noemde Paul een groot verschil door een klein detail. Een klein impactvol detail en hij wees me op een blog dat daar net als ik elke dag over schrijft: Little Big Details
Een ongeluk zit in een klein hoekje maar geluk ook. Dingen ontwerpen waar mensen blij van worden doe je door de details te zien. En die zie je pas als je nieuwsgierig bent en open staat voor nieuwe dingen. In een goede bui zie je meer dan in slechte bui. En als als de zon schijnt in die goede bui dan zie de pot met goud aan het eind van de regenboog. Met open mind op zoek naar betekenisvolle verschillen is het leukste en voor sommige het moeilijkste wat er is.
Het doet me denken aan het verhaal wat mijn vader me ooit vertelde. Hij volgde een workshop van een beroemde natuurfotograaf. Zo beroemd dat ik zijn naam weer vergeten ben. Wat overigens meer zegt over mij dan over de fotograaf….of mijn vader.
Uitgerust met al hun fotogear gingen de deelnemers op pad. Na een lange tocht belandden ze op een, op het eerste oog niet bijster interessante plek en kreeg iedereen een hoepel die ze willekeurig op de grond moesten gooien. Die cirkel was hun werkveld de komende drie uur. Drie uur?? De weerstand bij de deelnemers was enorm. Hoe kon je binnen die kleine cirkel nu een mooie foto maken. En drie uur lang. De deelnemers gingen mokkend aan de slag op hun knieen in een cirkel en mochten er pas uit als ze een prachtige foto hadden gemaakt. De resultaten waren verbluffend. Een hardcore les “Kijken met aandacht zonder vooroordelen.”
Ik zit nu midden in een cirkel. Eens kijken of ik iets moois zie. Niet in drie uur. Maar laat ik eens drie minuten kijken.
Nieuwsgierig naar het resultaat? Voel dan even goed hoe dat voelt.
Dat is het gevoel dat je nodig hebt om de kleine details te zien die een groot verschil kunnen maken.
Succes!
Geef een reactie