Het is zaterdagmorgen 9 augustus. Jacco en ik zijn vol in de voorbereiding om naar de Morirolo te rijden. In mijn Alfa Romeo Spider met twee racefietsen achterop. De Mortirolo is de slotklim van een klimweekje in Italie. Na de Marmotte, de zwaartste eendaagse cyclo, van vorig jaar doen we dit jaar de Mortirolo. De Mortirolo vond Lance Armstrong ‘de zwaartste beklimming die ik ooit gedaan heb’. Mark Cavendish typeerde hem in twee woorden ‘lang en stijl’ om er nog een derde aan toe te voegen: ‘sick’. Regelmatig word ik gevraagd waarom ik dit soort avonturen aanga. Ik heb er nog geen duidelijk antwoord op. Wat ik wel weet is dat ik, in mijn na de Alpe d’Huez beklimming gekochte bolletjes trui en campagnolo petje naast mijn Alfa sta en een stralende kleine oude man op me af zie komen. Met uitgestoken hand. Ik kijk achter me maar hij komt duidelijk op mij af. Met een grote glimlach ratelt hij de ene italiaanse zin na de andere om zijn laatste zin te eindigen met ‘Alfa Romeo!!’. Hij heeft inmiddels mijn hand stevig vast en knijpt met zijn andere hand lieflijk in mijn onderarm, biceps schouder en nek. Hij blijft maar tegen me praten en ik ontdek duidelijk zijn ene grote gele tand. Zijn ogen stralen en ik kan niets anders doen dan blijven staan en lief terug lachen. Jacco is inmiddels te hulp geschoten en begint te vertalen. Het blijkt Attilio te zijn, buurman van de eigenaresse van Hotel Adele waar wij verblijven. Attilio is 84 jaar en 50 jaar taxichauffeur geweest. 50 jaar herhaalt Jacco. Nog steeds heeft Attilio me stevig vast en ik herken ‘Alfa Romeo’ een aantal keer in zijn verhaal. Was het de Spider die daar dakloos tegenover het hotel geparkeerd stond die zijn aandacht had getrokken of was het nieuwsgierigheid naar hoe die twee racefietsen achterop de Spider gemonteerd waren. Ja zonder trekhaak Daniel. Regelmatig zag ik zijn pretoogjes afdwalen naar de kont van de Spider om me vervolgens nog steviger vast te houden. Dit kon nog wel een tijdje gaan duren,dacht ik. Tolk Jacco was inmiddels ook afgehaakt en daar stond ik dan met mijn 84 jarige vriend Attilio. Voor mijn 24 jarige Alfa Romeo Spider met twee racefietsen op een fietsendrager.
De fietsendrager schijnt een enorme aandachtstrekker te zijn. De dag ervoor was ik al door een van de andere hotelgasten aangesproken. Jaren geleden had ze geprobeerd om twee racefietsen op haar Triumph Spitfire te monteren. Zonder succes om vervolgens vol verbazing en verwondering naar de ingeneuze constructrie van de fietsendrager te staren. Haar blik herkende ik inmiddels na vergelijkbare blikken op de snelweg, parkeerplaatsen en benzinestations op onze 16 uur durende heenreis.
Twee racefietsen op een Alfa Romeo Spider uit 1990 krijgen zonder trekhaak bleek een hele uitdaging. Een twee maanden durende zoektocht resulteerde uiteindelijk in de aanschaf van een tweedehands kofferdeksel waar vriend Arie een rek op zou lassen waar we ons kostbare carbon op zouden monteren. Op zondagavond vond en betaalde ik de enige in Nederland te vinden kofferdeksel en Arie stond al klaar met zijn lasapparaat. Een vorkhefheftruck gooide echter roet in het eten. Eea werd me in een Fries accent duidelijk gemaakt door de eigenaar van de kofferdeksel. De desbetreffende vorkheftruck was er overheen gereden wat hem onbruikbaar maakte. Op mijn ‘een deukje is niet erg’, reageerde de Noordeling met ‘maar dubbel gevouwen wel.’ Na twee maanden zoeken was ik terug bij af en nog twee weken voor onze reis.
Redelijk radeloos besloot ik, ondanks de ‘nee’ van Thule toch naar Halfords Alexandrium te rijden om de ‘nee’ met eigen ogen te zien en te voelen.
Ik sta nog steeds met Attilio. Nee Attilio staat nog steeds met mij. Stevig vast. Hij kijkt langs me heen en roept ‘Alfa Romeo!’
Ik glimlach en zeg in mijn beste Italiaans ‘Thule Raceway 992…..perfetto!
Geef een reactie