Het is vandaag 26 December 2013. Het is vandaag precies 11 maanden geleden dat ik begon met het dagelijks schrijven op dit blog. Iedere dag was het eerste wat ik deed. Iedere dag. Behalve vrijdag de dertiende. Het beste en meest interessante project dat ik OOIT gedaan heb. Het aftellen naar 26 januari 2014 is begonnen. 363 verhalen. Een pdf van zo’n 1.400 pagina’s.
Laatst vroeg iemand wat ik deed. Voor het eerst in mijn leven zei ik ‘Ik schrijf.’
I WRITE.
‘Me left’ zei W.
Left right. Links rechts. De aanwijzingen van de TomTom als je ergens heen moet. De weg vinden. Maar wat als je niet weet waar je naartoe wilt? Of geen zin hebt om te kiezen uit de overvloed aan info?
Toen ik een aantal jaar geleden in Milaan was en vroeg wakker was kwam ik op het volgende idee. Ik neem geen kaart mee. Ik pak gewoon Lijn 2. Ik dook de metro in en stapte in Lijn 2. Het idee was om te blijven zitten tot het eind, daar uit te stappen en bij het eerste de beste koffietentje een cappucinno te bestellen.
Zittend in de metro werd het steeds drukker. Heerlijk mensen kijken. Op een gegeven moment was het echt Japans vol. De mensen werden er nog net niet in geduwd. Maar naarmate we richting het eindpunt van lijn 2 kwamen stroomde de metro ook weer helemaal leeg. Aan het eind zat ik helemaal alleen. Heel surealistisch. Van alles naar niks. Iedereen had zijn weg naar werk/school/huis hervat en ik was op weg naar een koffie aan het eind van lijn 2. Ik had werkelijk geen idee waar ik was. Was ik in het zuiden, noorden, oosten of westen van Milaan. Een ding wist ik wel. Ik was er. Ik had een keuze gemaakt door het los te laten. Te laten gaan. Toen ik de roltrap omhoog ging, voelde ik een prettige spanning. Nieuwsgierig naar waar ik was beland. Het voelde als een tijdmachine die me naar een andere onbekende wereld bracht.
Als je weet waar je naar toe gaat, heb je verwachtingen. Die had ik niet. Het was goed. Toen ik boven aan de roltrap het metrostation uitliep stond ik op een groot parkeerterrein op een industrie terrein. In geen velden of wegen de geur van koffie. Met een glimlach op mijn gezicht maakte ik rechtsomkeert. Misschien was er wel koffie aan de andere kant van de lijn.
Soms is het heerlijk om niet te kiezen maar om het gewoon te laten gaan.
Just let go.
Go with the flow.
Sjees …moest je wel lang wachten oo je koffie 😀
Of zoals Frank Gehry het al zei:
“If you know where it’s going, it’s not worth doing.”