300-500. Dit is Design Thinking by Doing Verhaal nummer 769/1.111

Van de week zei een trouwe lezer van mijn blog dat hij de diversiteit van de verhalen zo bijzonder vond. Afgezien van de discipline was het juist de diversiteit die hem elke dag nieuwsgierig maakt naar de inhoud. En dat er verhalen tussen zitten die hem af en toe boven de pet gaan, maakt hem niets uit. Ik denk dat mijn blog voor veel trouwe fans even een korte duik in mijn hoofd is. Is het een vorm van voyeurisme? Even binnen kijken? Nieuwsgierig naar wat ik nu weer heb meegemaakt, gezien of gedaan?

Zelf noem ik mijn blog “de gedisciplineerde, vasthoudende verbeelding van mijn nieuwsgierigheid.” En daar kan ik nog steeds achter staan. Elke dag een kort verhaaltje van zo’n 300 – 500 worden die ik in een klein uur als eerste breinactivitiet in de ochtend pleeg. Het toiletteren, koffie zetten en het kaarsen gaan inmiddels op de automatische piloot.

Er zijn momenten dat ik geen inspiratie heb. Zoals nu. En inspiratie definieer ik dan als dat ik een verhaal in mijn hoofd heb klaar staan wat ik graag wil opschrijven en delen. Zo van “Zo, wat ik nu weer gezien, gedaan of meegemaakt heb joh!” en dat dan opschrijven. Het blog dwingt mij dan ook om op momenten dat ik twijfel of ik actie zou ondernemen het juist wel te doen omdat ik dan voel dat ik dan weer een onderwerp voor mijn blog te pakken heb. “Bij twijfel doen”, schreef ik al eerder en misschien is dat wel de grootste waarde van dit schrijfexperiment. Niet denken dat ik het ga doen, maar doen en er achteraf over schrijven….dat ik het gedaan heb.

En zijn er dan geen nadelen aan het schrijven en delen van dit dit blog?

Ik denk het eigenlijk wel. Als je elke dag, 768 keer achter elkaar een stukje schrijft van 300 – 500 woorden en je daar achteraf goed bij voelt is het niet zo moeilijk om ook op andere momenten een stukje van 300 – 500 woorden te schrijven. Echter als de opdracht is om een stuk van 1.000 woorden of meer te schrijven, zoals laatst voor mijn master, lijkt het wel of er na 500 woorden een anker uit wordt gegooid. Ik hoor je denken, dan schrijf je het toch gewoon in 2 of 3 keer, maar dat is toch anders. Het schrijven in de ochtend is een mooi afgerond schrijfproces, een ochtendritueel. Een prachtige oefening in nieuwsgierigheid, discipline en verbeeldingskracht maar of het nu zo goed is voor mijn vasthoudendheid?

Ik zou het geweldig vinden als ik zou kunnen zien wat er in mijn hersenen gebeurt vanaf het moment dat de wekker gaat ‘s-ochtends totdat ik op publish druk.

Iemand nog een MRI scanner staan?

Ik schreef vandaag weer tussen de 300 en 500 woorden en daar zag het vanochtend echt niet naar uit. Kabouter ligt nog te slapen. Ik geef mezelf een klopje op de schouder.

Ik kijk naar buiten. Het gras is nog steeds groen. De lucht is grijs. Ik ga toch wat doen.