Afgelopen zaterdag bokste mijn 17 jarige zoon zijn eerste wedstrijd. En misschien wel zijn laatste. Na een jaar keihard trainen liep hij in de derde ronde een ernstige schouderblessure op. Hij had al eerder last van zijn schouder. Maar fysio en een aangepast trainingsschema maakte hem tot de dag voor de wedstrijd blessurevrij en topfit.
Ik weet nog goed dat we bij de sportarts zaten. Deze legde uit hoe complex het schoudergewricht is en hoe belangrijk het was dat hij zich aan de regels van het herstel zou houden. Zodra hij maar even last zou krijgen, moest hij onmiddellijk stoppen. Later in de auto op weg naar huis vertelde ik hem dat het moeilijkste deel van het herstel het mentale aspect zou zijn. Zich houden aan de regels en niet te te snel te zwaar en intensief willen trainen. Het zou veel meer een mentale strijd worden dan een fysieke. Naar je schouder luisteren in plaats van je ego. De handdoek in de ring durven gooien .
Mijn zoon won de wedstrijd op punten. Fysieke punten. Hij voelde dat het fout ging met zijn schouder in de laatste ronde. Maar hij kon niet meer stoppen. Mentaal kon ie niet stoppen. De endorfine won het van het verstand.
Het creatieve proces voelt soms ook als een gevecht. Een gevecht in je hoofd om de meeste aandacht. Soms heb je een idee dat zo goed ‘voelt’ dat je daar alle aandacht aan wilt geven. Het vereist ijzeren discipline om dan je focus te verleggen. Want 1 idee is geen idee.
Kill your darlings.
Kill your Ego.
Geef een reactie