Kees Dorst vertelde gisteren dat de wereld open, complex, dynamisch en genetwerkt is. Veel elementen en relaties. Heel veranderlijk. Ik dacht aan het volgende voorbeeld om eea uit te leggen.
We gaan even honderd jaar terug. Het is 1913. Ik zit aan de keukentafel. Niet te typen op mijn laptop maar waarschijnlijk te schrijven met een vulpen en een inktpotje. Want de ballpoint was er nog niet. Die kwam pas in 1938. Ik moet vandaag naar Den Haag. Als ervaren treinreiziger heb ik gisteren als even aan dame bij het NS loket gevraagd hoe laat ik dan de trein moet hebben. Ze schreef het met haar vulpen op een papiertje. Dankuwel. Ik loop straks naar het station, naar perron 1 en wacht daar. Samen met een aantal andere treinreizigers.Precies op tijd komt de trein aan en ik stap in.
En nu weer terug naar NU. Het is 2013. Ik zit aan de keukentafel op mijn laptop te typen. Ik kijk naar de batterij stand op mijn scherm en bedenk me dat ik hem aan de lader moet hangen. Anders kan ik straks niet werken in de trein. Ik sta op en pak de lader uit mijn tas die in de bijkeuken staat. Pak ook direct de lader voor mijn iPhone. Ik moet vandaag naar Den Haag moet er om 12. 00 uur zijn. Ik pak mij mobiel en klik op de trein app. Als ik 0m 11.20 de trein pak vanaf spoor 3a kom ik om 12.02 in Den Haag aan. Ik pak mijn spullen en loop naar het station. Het voetgangers stoplicht staat op rood en ik hoor het stoplicht langzaam tikken. Toch handig voor blinden. Het stoplicht springt op groen en de tikken volgen elkaar sneller op. Op het station aangekomen check ik in met mijn NS card bij het desbetreffende paaltje. Daar staan er tientallen van verspreid over het station. ‘Saldo te laag’. Ik loop terug naar de automaat in de stationshal en houd de card voor de reader. Ik pak mijn portemonnee en pak mijn bankpasje om geld op mijn ns card te zetten. Done. Ik loop vervolgens door de boekhandel naar het perron en twijfel of ik niet de nieuwe Wired of toch de Bright koop. Ik loop door. Bots bijna tegen iemand op die staat te roken bij een rookpaal om vervolgens bijna over een mobiel billboard te vallen waar een koffie en appelflap aanbieding op staat. Zal ik een koffie nemen? Of straks op Rotterdam Centraal bij La Place. Ik kies voor het laatste. Een medewerker van de Spits vraagt of ik een Spits wil. Nee hoor dankjewel. Ik lees geen krant. Ik stap de trein in ga in de stiltecoupe zitten en realiseer me dat ik iets ben vergeten. De koffie? Mijn bankpasje in de automaat? De Wired? Wie weet het?
Of was u net als ik even afgeleid en de weg kwijt in deze open, complexe, dynamische en genetwerkte wereld. Heel veranderlijk.
Heel verraderlijk.
Beam me up Scotty.
1913 alsjeblieft.