“Waarom schrijf je niet gewoon in een dagboek. Ik bedoel zonder het te delen.”
Waarom zou ik het niet delen? Schrijven in de ochtend doe ik toch in eerst instantie echt voor mezelf. Naast het kaarsje, de koffie, de buikspieroefeningen liggend in bed en potlood tussen mijn tanden resulterend in een geforceerde maar effectieve ochtend glimlach is mijn dagelijkse blog MIJN ochtend moment. Mijn dagelijkse vrijwillig poging tot het verwoorden van mijn nieuwsgierigheid. Maar is het na 831 nog wel vrijwillig? Is het niet lastiger om een keer niet te schrijven. Zoals vandaag bijna het geval was. Afgelopen nacht sliepen we in de rooftoptent in de storm van de west afrikaanse kust. Midden in de nacht de auto pal naast het gebouw van douches en de wc’s verplaatst te hebben om maar zo weinig mogelijk wind te vangen. Om vervolgens om 10.30 “wakker” te worden en te gokken dat het 9.00 uur is. Geen zin te hebben om koffie en thee te zetten en te installeren en al helemaal niet om te schrijven. Maar toch knaagt het dan op weg naar Lamberts Bay. Ik schrijf normaal in de ochtend. Als een van de ochtend rituelen die er de afgelopen tijd zijn ingeslopen met alle positieve gevolgen van dien. Waarom ik dat doe? Waarom niet? Waarom lees jij dit eigenlijk? En wat dacht je toen je als trouwe lezer de afgelopen dagen geen post in de mail kreeg? Ik kan elke dag heel veel excuses bedenken om niet te schrijven. Maar er is er maar een om het wel te doen. Doen brengt mijn denken verder. En dat is wel zo fijn als je nog heel de dag verder moet maar is een stuk lastiger als je op vakantie bent en niets moet.