Het schrijven op dit blog is eigenlijk ontstaan uit twee voorgaande activiteiten die ik in de ochtend deed. Mediteren en ‘Het Ochtendschrift’. Twee dingen die heel makkelijk zijn om te doen maar heel moeilijk zijn om vol te houden. Het Ochtendschrift heb ik van Julia Cameron uit haar boek The Artist Way. Het werkt heel simpel. Je wordt wakker en het eerste wat je doet is een pagina schrijven. Met de hand. Op het moment dat je je pen op het papier zet, blijf je schrijven waar je aan denkt. Als je bijvoorbeeld denkt dat je echt niet weet wat je moet schrijven, schijf je ‘ik weet echt niet wat ik moet schrijven’. Als je klaar bent met schrijven doe je je boekje dicht en lees je het nooit meer terug. Nooit meer. Je laat het ook aan niemand anders lezen. Waarom niet? Omdat je dan voor een ander gaat schrijven. En dat is niet de bedoeling. Je schrijft niet voor een ander en eigenlijk ook niet voor jezelf. Je schrijft om een te worden met de pen, het papier en je gedachten. Gewoon doorschrijven. Echt een geweldige ervaring. En je kunt het altijd overal doen. Na verloop van tijd verbrandde ik de pagina’s. Totdat ik in een hotel in Rome zat en het alarm af ging. Sindsdien verscheurde ik de pagina’s in zo klein mogelijke stukjes. Toen ik dat aan een vriend vertelde, zei hij dat hij dat zelf nooit zou doen. Het verbranden of verscheuren. Hij zou het bewaren. Voor later. Voor anderen. En dat is nu net NIET de bedoeling. Op het moment dat je het bewaart voor anderen is het niet meer puur. Je schrijft niet voor anderen of om iets moois te schrijven. Je schrijft om direct vast te leggen wat er in je opkomt. Met je hand. Van hoofd naar handen. Je moet het dus ook niet op een computer doen. Ik merkte dat het heel ongemakkelijk voelt om een hele pagina met je hand te schrijven. Het voelde alsof ik na 6 weken grote vakantie weer op school terug was en weer voor het eerst iets moest schrijven. Heel ongemakkelijk. Een beetje vergelijkbaar met aan de linker kant van de weg rijden en met je linker hand schakelen. Na de pagina en eventueel verbranden of verscheuren ga je lekker douchen. Niet ervoor dus. Erna douchen is een verademing. Normaal waren mijn ochtendsdouchjes eindeloze ‘To Do’ lijstjes of, nog erger, ‘Did not do’. Echter na het Ochtendschrijft was ik al mijn ochtendgedachten kwijt en stond ik dus echt te douchen. Het Ochtendschrift beviel me beter dan mediteren. Niets ‘doen’ vind ik gewoon moeilijk. Komt misschien nog. Als ik later groot ben.