Binnen 600 kilometer was het vet van de homokineet op miraculeuze verdwenen. De specialist in Worchester liet me de slijtage zien die het tikken veroorzaakte. Als je nagaat wat er allemaal kapot kan gaan aan een auto kun je maar niets van auto’s weten, zoals ik eerst. Of alles maar dan ook alles zelf kunnen fixen. Maar voor een goed gelovige met een beetje kennis, ben je aan de goden overgeleverd. Achteraf had ik moeten vragen hoe het kon dat het vet kon ontsnappen. Nu was ik blij dat het weer gefikst was en reden NoaH, Tamara en ik vanochtend (dinsdag) vroeg met de bus richting het vliegveld in Kaapstad om daar Noëlle op te halen. Noëlle heeft haar ticket gewijzigd omdat ze een nieuwe baan heeft in Rotterdam. Resultaat; ze moet zondag alweer terug. Vandaag is de laatste proeve van bekwaamheid van de bus en mij. Vandaag besluit ik of we morgenvroeg met de bus naar Addo Elephant Park rijden, ruim 600 kilometer ten Noord Oosten van Montagu. Frans en Liesbeth hebben aangeboden om de Ford Ranger te lenen. Voorlopig is dat geen optie. Deze hele trip heeft als einddoel Addo, met de bus, zoals 14 jaar geleden. Ik heb er al mijn spaargeld in gestopt en bijna mijn leven voor gegeven. Addo here we come. Maar eerste Noëlle in Kaapstad ophalen. Voor de vierde keer deze vakantie tanken we bij het winderige Shellstation in het dal net buiten Worchester. Tijdens de koffiebreak haal ik de stalen kogel die ik uit de oude homokineet heb gehaald uit mijn broekzak. De kogel staat voor mij symbool voor dat alles bij een auto draait om het geheel en als er maar een onderdeeltje stuk gaat dat geheel niet meer werkt. De kogel staat voor mij ook symbool voor het startschot van mij als monteur.
Toch voel ik me heel de dag al niet OK. Ik ben licht in mijn hoofd en heb het gevoel dat ik elk moment flauw kan vallen. Ik stop de grijze kogel terug in mijn rechterzak en we lopen terug naar de bus.
De bus rijdt beter dan ooit. Ik ben kritischer dan ooit. Al mijn zintuigen staan op scherp. Voelt de bus goed? Ruikt ie goed? Is het geluid OK? Ik open de motorklep en kijk of alles er goed uit ziet. Prima. Ik sla de motorklep dicht en werp een laatste goedkeurende blik op de twee nieuwe gisteren aangebrachte stickers naast de nummerplaat; die van ZA en Montagu R62. Als we de Huguenottunnel uitkomen regent het harder dan ervoor. Jammer voor Noëlle dat het weer zo slecht is. Probleemloos rijden we over de natte N2 en trekken een dik regenspoor dat mijn achterliggers in mijn binnenspiegel doen verdwijnen. Het regent hard en ik minder vaart. Max 90 kilometer per uur. We zijn bijna bij afslag 16. “Hier was het NoaH” ik steek mijn linkerhand op en we geven elkaar een high five die eindigt in een ferme handdruk. Met NoaH klopt deze altijd. Zijn handen zijn ongeveer net zo groot als die van mij en onze oog hand coördinatie lijken een te zijn als de handen zich een weg zoeken en elkaar raken. Zelfs met links.
Ik parkeer de bus op kort parkeren in de parkeergarage en we lopen met zijn drieën naar international arrivals. We zijn op tijd. Noëlle is net geland en we verwachten haar over een minuut of twintig. Dat worden er dertig en als de laatste mensen door de gate zijn gekomen duurt het eindeloos voordat Noëlle eindelijk door de gate komt. Met twee beveiligers aan elke zijde. We lopen verbaasd op haar af en ze zegt dat we haar niet mogen aanraken. Niet mogen aanraken? Wat is er aan de hand? Denken ze dat ze een rare ziekte heeft? Hebben ze iets in haar koffer gevonden of zijn ze bang dat wij ze iets zullen geven? Wat is dit? Het huilen staat Noëlle dichter dan het lachen en praatverbod of niet ik wil weten wat er aan de hand is. De ene beveiliger wil doorlopen maar de tweede is bereid toelichting te geven. Noëlle blijkt jaren geleden te laat uit Zuid Afrika te zijn vertrokken. Degene die die boete had moeten betalen, heeft dat of nooit gedaan of wel en is niet goed geregisterd. De R 1.500 moet in ieder geval direct betaald worden. Door Noëlle. Met zijn drieën lopen ze richting pinautomaat ons drieën verbijsterd achterlatend. Het ophalen van vrouwelijke familieleden gaat NoaH en mij slecht af. Maar als we met zijn vieren op de bus aflopen is Noëlle’s ontwapenende “Ahhhhhh het busje” het officiële startschot voor onze vak
antie.
Onderweg klaart het op en wijst de regenboog ons de weg. De pot met goud is inmiddels leeg maar de kleuren van de regenboog werken als een turbo op onze twee liter luchtgekoelde Flower Power bus en het gemoed van zijn passagiers.
We stoppen in Nuy voor een verlate lunch. Het op een heuvel gelegen restaurant bied een prachtig uitzicht over de wijngaarden. Noëlle is geland. We zijn weer compleet.
Montagu here we come.
Again.
Geef een reactie