Met een volle tank rijden we richting het vliegveld van Kaapstad. We komen net uit de 3,9 kilometer lange Huguenot Tunnel. In 1984 begonnen ze aan beide kanten te boren en 4 jaar later ontmoetten de boren elkaar met een afwijking van 3 mm. Ik denk dat die afwijking zorgt voor de afwijkende prijs van een toegangskaartje voor de tunnel; ZAR 35,50
In een poging het makkelijker te maken voor de tunneltolbediende vul ik mijn vijftig rand biljet aan met een muntstuk van vijftig cent. Ik zie dat de dame duidelijk in verwarring is en ik denk “maar dat is toch alleen maar makkelijk”. Als ze me het biljet van tien rand terug geeft en twee muntstukken van twee rand en een van een ben ik in verwarring. Er bestaan geen vijf rand biljetten zoals wij wel vijf euro biljetten hebben. En waarschijnlijk waren de vijf rand munten op. Betalen en links instappen blijven af en toe nog obstakels maar feit is dat we net voor ZAR 35,50 een flink obstakel hebben doorkruist.
We nemen de afslag naar de N2 en worden ingehaald door een toeterende Toyota. Nu worden we wel vaker begroet door inhalers maar dat is dan meestal met een grote glimlach al dan niet gepaard gaand met een opgestoken duimpje. Jongeren doen dat trouwens anders. Die maken een vuist waarbij ze duim en pink uitsteken en deze heen en weer bewegen. De toeterende Toyota blijkt ook uit Calitzdorp te komen. Dat kon ik zien aan het kenteken, dat net als dat van de bus begint met CO. Hardop vraag ik me af of het een oude bekende is en besluit de achtervolging in te zetten. Hier komt de 40% meer vermogen van de gereviseerde motor goed van pas. Naast de Toyota rijdend blijft de bestuurder strak voor zich uit kijken en herkennen NoaH en ik de bestuurder ook niet. Toeval? Was het dan een waarschuwing? We zijn inmiddels op de N2 beland en naderen de afslag naar het vliegveld. Het is 12.24. Een paar kilometer boven ons gaat het fasten seatbelt lampje aan en zet Tamara haar stoel recht. De daling is ingezet. Drie van de vier gezinsleden zullen straks herenigd worden op het vliegveld in Kaapstad. Noëlle halen we over twee weken op.
NoaH zit nog steeds in het midden van de bank achter me. Ik zie hem tevreden rondkijken. Plotseling hapert de bus. Alsof ik kort mijn voet van het gaspedaal haal. Ik geef extra gas en vraag me af wat dat geweest kon zijn. De bobine, benzine, bougie? Op 1.500 meter van de afslag naar het vliegveld volgen de haperingen elkaar steeds sneller op en helpt meer of minder gas geven niet in mijn poging met een constante snelheid de afslag te nemen. De afslag is een korte bocht naar links en gaat licht omhoog. Na 60 meter staat de bus stil. NoaH vraagt me wat het is waarop ik geen antwoord heb. Ik stap uit en open de motorklep aan de achterkant. Ik kijk en voel aan (accu)kabels, check olie en kijk of de benzinetank eventueel lek is. Daar houdt mijn technische kennis op. Ik probeer de motor nog een keer te starten maar hij doet niets. Ik zet de alarmlichten aan. Het is dus niet de accu. Ik pak de gevaren driehoek zet deze een vijftien meter achter de bus en bel Outsurance, de verzekeringsmaatschappij waar de bus al 14 jaar verzekerd is. Telefonisch word ik gewaarschuwd dat het gesprek opgenomen wordt. Voor trainingsdoeleinden en het verbeteren van de service? Met mijn polisnummer bij de hand en mijn kenteken in mijn hoofd word ik door de onduidelijk Engels pratende dame gevraagd hoe ze me van dienst kan zijn. Ik leg de situatie uit en vraag om een takelwagen waarop ze om mijn polisnummer en telefoonnummer vraagt. Na het invoeren van het polisnummer spreekt ze me aan met Mr. Noltee en vraagt ze nogmaals om mijn telefoonnummer. Ik antwoord met dat ik een buitenlander ben met een internationaal telefoonnummer en niet de ‘international acces code’ ken die voor het landnummer 31 gedrukt moet worden. Ik laat haar mijn ‘international acces code followed by 31 6 249 65 000’ herhalen waarop zij meldt dat ik een bericht zal ontvangen met informatie over de hulpdienst. Op mijn vraag hoe lang het ongeveer zal duren antwoordt ze 30 tot 45 minuten.
Ik deel de info met NoaH en we besluiten dat er een bij de bus blijft en de ander in de bocht gaat staan om het verkeer te vertragen en te wijzen op de Baby Blauwe Bus met pech 60 meter verderop. Na de eerste wissel stopt er een nette heer in een grote Mercedes en vraagt ons of hij kan helpen. Ik vertel hem dat de takelwagen onderweg is waarop hij vraagt of we de politie al gebeld hebben. Mijn nee doen hem naar zijn telefoon grijpen en hij zegt dat hij dat dan zal doen. Ik bedank hem en hij rijdt weer verder. Alles sal reg kom. Dat vertrouwen loopt echter een flinke een deuk op als iemand de gevarendriehoek kapot rijdt en rakelings langs de bus scheert.
Ondanks dat hebben NoaH en ik de situatie goed onder controle en wisselen zelfs een high five uit waarop NoaH zegt; “Het is eigenlijk best leuk.”
De deuk in mijn vertrouwen verdwijnt als sneeuw op de Swartberg.
Alles sál reg kom.
ps
Wil je het hele verhaal van mijn avonturen in mijn VW T2 in Zuid Afrika lezen? Download het dan hier: NOLTEEVWT2
Geef een reactie