The Way Out

Het is zondag 30 juli 2017. NoaH en ik zijn op weg naar het vliegveld in Kaapstad waar om 12.45 mijn vrouw Tamara aankomt. Vanochtend heb ik nog even op de site van de luchtvaartmaatschappij gekeken en zag daar dat ze een half uur later aankwam. Ruim op tijd vertrekken we uit Montagu voor de rit van zo’n 200 km. Na 3 weken testrijden en de nog onlangs vernieuwde achterremmen en remcilinders zijn de bus, NoaH en ik er klaar voor. Met de 40% meer vermogen zoeft de bus over de R62 inclusief een nieuw geluid; het rinkelen van de koperen R62 sleutelhanger die ik gisteren voor mij en NoaH kocht. Het resoneert mooi met de prachtig lopende twee liter luchtgekoelde boxer motor. Ik moet me inhouden om niet om de 5 minuten tegen NoaH te zeggen dat ie zo mooi loopt en lekker rijdt. Wetende dat ie met de nieuwe remmen ook goed stopt.

Stoppen doen we net buiten Worchester bij een grote Shell benzine pomp. Ik laat de tank vol gooien en noteer de kilometerstand in mijn benzineboekje en tel in mijn hoofd 350 kilometer bij de huidige kilometer stand op zodat ik weer een richtkilometerstand heb. In mijn buitenspiegel zie ik de Shell medewerker de laatste druppels toevoegen aan de letterlijk overvolle tank. In Zuid Afrika gooien ze hem echt vol. Daar kan echt geen druppel meer bij. Op de vraag “slippie?” weet ik inmiddels dat dat geen oneerbaar voorstel van de tankbediende is maar de vraag of ik een bon wil. Mijn standaard ‘Asseblief” resulteert in het overhandigen van de bon waarvan ik het aantal liters overneem in mijn benzineboekje zodat ik kan uit rekenen hoe (on)zuinig de bus rijdt. We rijden 1:7,5. Online onderzoek had me verteld dat dat normaal is voor een 2 liter luchtgekoelde 38 jarige, 1250 kilo zware 8-zitter uit 1979.

Na de bus van brandstof voorzien te hebben, zijn NoaH en ik ook klaar voor wat calorieën. Ik in de vorm van een koffie, NoaH met een burger. Uit de wind zittend met uitzicht op de bus op de parkeerplaats vraag ik of NoaH zin heeft in een kijkoefening. Op zijn “Ja hoor” geef ik hem een ongelinieerd blaadje en een pen en vraag ik hem op te schrijven met hij ziet. Alleen het Wat. Ik schrijf met hem mee.

Die van mij:

Zittend op een 2,5 meter lange houten/stalen bank schrijvend op een bijpassende even lange tafel. Het hout bevat veel noesten. Zo’n 6 per m2. Het hout is gevernist en licht krom getrokken. De zon schijnt en staat op ongeveer 60% van maximale horizontale hoogte. Verticaal gezien bevindt de zon zich op 11 uur. Het dal waar we ons bevinden wordt doorkruist door een snelweg waarvan het wegdek vanaf deze plek niet te zien is. Aan weerzijde van de snelweg staan, niet tegenover elkaar en op zo’n 60 meter van elkaar grijze lantaarnpalen van zo’n, schat ik 12 meter hoog. Bovenaan de lantaarnpalen steekt onder een hoek van 10 graden een ovale verlichtingsunit die met een 15 centimeter dikke verbindingspijp is verbonden met de verticale lantaarnpaal.

Die van NoaH:

We zitten in een dal met wolken over de grote bergen. Voor me zie ik een boompje met een rond grasstukje eromheen dan kijk ik naar links en zie ik een bord met daar op The Way Out. Voor me staan geparkeerde auto’s en nu komt er een busje toeterend aan met harde muziek en vrolijke mensen die nu voor hun busje gaan dansen met muziek. Verder een groot bord van Shell en opeens valt mijn oog op een mooi Baby Blauw Volkswagenbusje waar ik nu naar toe ga lopen, instappen en naar het bordje The Way Out rij.

Als we klaar zijn lezen we elkaars observaties. Zittend op dezelfde plek zien we andere dingen. Mooi.

We lopen naar de bus en rijden richting The Way Out. We hebben nog ruim 2 uur voor zo’n 100 kilometer. De snelweg opdraaiend maak ik snelheid en schakel met mijn linkerhand van 3 naar 4. De harde windstoten beuken tegen de meest on-aerodynamische vierwieler van de afgelopen 50 jaar. Het heeft geen effect op onze opgekrulde mondhoeken.

“Wat rijdt ie lekker he.”

NoaH knikt bevestigend en zegt dat ie even achterin gaat zitten. “Net als vroeger.”

Onze pretoogjes kruisen elkaar in de binnenspiegel.

Tags: andreno, Arno van Wijck, boterkoek, cor noltee, design thinking, Montagu, noah noltee, R62, robert pirsig, The Rolling Stones, volkswagen, zen en de kunst van motoronderhoud, Zuid afrika