Twee jaar geleden maakte ik kennis met Grayson Perry. Dat ik hem niet kende zegt genoeg over mijn kennis van de kunstwereld. Ik zag Perry in de documentaire Dreamhouse op het International Architecture Filmfestival Rotterdam.
“A House for Essex is ontworpen door Grayson Perry en FAT Architecture. Het is zowel een kunstwerk als het decor voor een aantal werken van Grayson Perry waarin de speciale aard en de unieke kwaliteiten van Essex worden verkend. Het gebouw doet denken aan de bouwtradities van boten en bedevaart kapellen. De kapel is gewijd aan de fictieve Essex vrouw Julie.”
En waarom? Omdat het het meest authentieke portret was waarbij je als kijker mee werd genomen in het maakproces van Grayson Perry. Je zag zijn dreamhouse en het verhaal van de droom ontstaan door het verhaal wat Perry bedacht over een in 1953 geboren fictieve vrouw in Essex; Julie. Aan het eind van de documentaire neemt hij 6 echte Julie’s uit Essex mee op een fietstocht door het leven van de fictieve Julie om aan het eind samen te eindigen in zijn Dreamhouse.
Enkele maanden later zag ik zijn werk voor het eerst live. Samen met mijn toen 19 jarige zoon. Ik had hem gevraagd of hij zaterdag met me mee ging naar een verrassing in Rotterdam van 20.00 tot 21.30. Waarop hij antwoordde “Maar ik wil best naar de Revenant hoor.” Waarop ik antwoordde “Raad je nooit.” en Noah “Hoe leuk vind ik het?”, ik “Als je dat van tevoren weet ontdek je nooit iets nieuws.”
Als ik hem gevraagd had mee te gaan naar een voorstelling en daarin het woord “Kunst” had laat vallen, was hij bij voorbaat al afgehaakt. De “Als je dat van tevoren weet ontdek je nooit iets nieuws.” was het duwtje dat nodig was om Noah “Oke ik ga mee.” te laten wappen.
Voor de ingang van de Rotterdamse Schouwburg vertelde ik hem dat we naar de Grote Kunstshow gingen waarop Noah antwoordde dat ie dan nog bij boksen had kunnen blijven. Ja het woord Kunst doet vreemde dingen met mensen.
Enfin. Anderhalf uur later stonden we buiten en vroeg ik Noah wat hij het meest bijzondere werk vond. Dat was het wandkleed van Grayson Perry:
Als ik hem van tevoren had verteld dat we naar een wandkleed van Grayson Perry zouden gaan kijken in een museum was Noah zeker afgehaakt. Al helemaal als ik een foto van de kunstenaar had laten zien. Perry (een man) ziet er regelmatig zo uit:
Nu niet echt het stijlicoon voor een 19 jarige fanatiek sportende testosteron bom.
De schouwburg uitlopend legde Noah me uit waarom hij de Grote Kunstshow “best wel leuk vond”. Hij vergeleek het met een documentaire die hij mij laatst liet zien van topbokser Manny Pacquiao. Als je het verhaal achter de bokser kent waardeer je zijn wedstrijden veel meer.
Ik bedoel maar.
Ik ben inmiddels groot fan van Perry. Zag zijn werk in het Bonnefanten Museum en las zijn geweldige boekje “Playing to the Gallery”
Het boekje is een verslag van der Reith Lectures van Perry uit 2013. Ik lees elke keer een hoofdstuk en luister een Lecture.
Ideale zaterdagmiddag lectuur/lecture.
Geef een reactie