Tijdens mijn ontwerp onderzoek voor de master kunsteducatie kwam ik tot een belangrijk nieuw inzicht. Tijdens de eerste playtest van mijn prototype vertelde ik de leerlingen van groep 6 van basisschool Het Landje dat ik zelf ook student was, aan het leren en een experiment wilde doen. Ik vroeg ze of ze wisten wat een experiment was en samen besloten we dat dat het proberen van iets nieuws was wat niet kon mislukken. Ik merkte dat dat een hele veilige en uitdagende context bood. Ook voor mezelf. Sterker nog het voelde enorm bevrijdend en uitdagend.
Ik vraag me af wat er met de kwaliteit van onderwijs zou gebeuren als we maar twee ontwerpprincipes zouden toepassen:
- onderwijs is vrijwillig
- onderwijs is samen leren. Dus ook de docent.
Ik kwam laatst het woord ‘leerverrassing’ tegen.
Zullen we het woord onderwijs veranderen in leerverrassing?
Wikipedia definieert onderwijs zo:
Het onderwijs is het overbrengen van kennis, vaardigheden en attitudes met vooraf vastgelegde doelen. Daarbij houdt men rekening met een beginsituatie, volgt men een onderwijsstrategie en worden de resultaten geëvalueerd, onder meer door toetsing, zelfevaluatie en peerevaluatie (collegiale toetsing). Onderwijs wordt binnen een door de overheid bepaalde structuur gegeven door personen die daarvoor speciaal zijn opgeleid, zoals onderwijzers, leraren en docenten.
Cor Noltee definieert een leerverrassing zo….en kan daar wel wat hulp bij gebruiken:
Een leerverrassing is het samen vrijwillig creëren van Kennis (wat je weet x wat je wilt x wat je kan x wat je gedaan hebt) vanuit een gezamenlijke uitdaging.
Nu bepaalt de overheid wie er les mag geven.
Bij een leerverrassing is dat een verrassing.
Geef een reactie