Donderdagavond om 20.00 besloot ik, dapper, toch de rode pil te nemen en de waarheid van de werkelijkheid te aanvaarden.
Ik kon niet meer terug. Ik zou in Wonderland blijven en zien hoe diep het konijnenhol is.
Ik zou de waarheid zien.
Onderweg naar Utrecht op het station van Dordrecht overwoog ik toch niet te gaan. Het konijnenhol was te diep en ik was te bang.
Onderweg naar Utrecht op het station van Rotterdam overwoog ik toch terug te gaan. Het konijnenhol was te diep en ik was te bang.
Onderweg naar Utrecht op het station van Utrecht overwoog ik toch niet te gaan. Het konijnenhol was te diep en ik was te bang.
Eenmaal om 9.00 in de collegezaal beland, bleek het konijnenhol nog dieper dan ik in mijn ergste dromen had gevreesd. Om 10.00 begonnen de Pecha Kucha’s van mijn medemasterstudenten in bijzijn van de eerstejaars masters, docenten en opdrachtgevers. Ik was als laatste om 15.45 aan de beurt om voor project 3 van de master kunsteducatie, een projectmanagement opdracht voor een kunsteducatieve instelling, in 20 slides te verbeelden en te verwoorden. De slides blijven elk precies 20 seconden in beeld wat de totale lengte van de zogenoemde Pecha Kucha precies 6 minuten en 40 seconden maakt. Echter mijn project 3 werd uitgesteld en begon in plaats van september afgelopen 16 januari. Met de desbetreffende docent heb ik afgesproken dat ik mijn projectmanagement ervaring bewijs aan de hand van de interdisciplinaire projecten die ik de afgelopen 20 jaar heb gedaan maar toch graag de Pecha Kucha deed. Ik had namelijk wel degelijk wat te zeggen over het project. Het project, dat dus net van start is gegaan, betreft een jongerenproject van het Dordrechts museum waarbij 17 jongeren tussen de 14 en 18 jaar manieren gaan bedenken om jongeren een betekenisvolle connectie te laten maken met de collectie van het museum.
Geïnspireerd door hun boek ‘Kunst als therapie’ waarin Alain de Botton en John Armstrong stellen dat kunst een gereedschap kan zijn dat onze vaardigheden en mogelijkheden kan vergroten;
‘…kunst (inclusief design, architectuur en ambachtskunst) is een therapeutisch medium dat ons kan begeleiden, vermanen en troosten waardoor we in staat zijn een betere versie van onszelf te worden.’
Een gereedschap is een verlengstuk van het lichaam. Een glas compenseert de fysieke beperking van het waterdicht zijn van een kommetje van twee handen. Zo zou kunst onze geestelijke en emotionele beperkingen compenseren. Ze benoemen er 7. De functies van kunst:
- Herinneren. Kunst kan geliefde dingen vasthouden als ze eenmaal zijn verdwenen.
- Hoop. Kunst kan ons hoop bieden die we nodig hebben om een pad door de moeilijkheden van het leven uit te zetten.
- Leed. Kunst kan ons leren hoe we met succes kunnen lijden.
- Weer in balans komen. Kunst kan ervoor zorgen dat we bepaalde ontbrekende emoties weer voelen, waardoor ons innerlijk weer enigszins in balans komt.
- Zelfinzicht. Kunst kan helpen inzicht in jezelf te krijgen en vervolgens aan anderen over te brengen wie je bent. Daarom vinden we het heel belangrijk met welk kunstwerken we ons omringen.
- Ontwikkeling. Met kunst kunnen we ons ontwikkelen wanneer we raakvlakken met het vreemde ontdekken.
- Waardering. Kunst kan ervoor zorgen dat we een zuiverder beoordeling maken van wat waardevol is; kunst kan namelijk tegen onze gewoonten in gaan en ons uitnodigen opnieuw te bepalen wat we bewonderen of mooi vinden.
Ik denk dat er een grote uitdaging ligt in het laten ‘werken’ van abstracte kunst uit de vorige eeuw. Een Warhol, Kandisky of Mondriaan in een witte zaal hangen met een naambordje erbij ‘werkt’ in de meeste gevallen niet bij een jonge doelgroep. Zij komen met hun culturele rugzak binnen die hun nieuwsgierigheid in de weg staat.
Om mijn publiek tijdens de laatste Pecha Kucha te laten voelen wat veel jongeren voelen in veel musea en als eerbetoon aan de kunstenaars die ondanks protest, kritiek en spot vasthielden aan hun visie, ideaal en geloof gaf ik mijn Pecha Kucha de titel ‘Kunst als Medicijn, Cor Noltee, 2016’ en toonde ik een groot rood vlak met een klein tekstbordje op het grote scherm. Ik stond in mijn rode pak met walkie talkie als suppoost voor het werk en hield 20 slides van 20 seconden mijn mond nadat ik had gemeld dat ‘Cor Noltee kon er helaas niet zijn dus ik neem zijn plaats in.’
In 6 minuut en 40 seconden kwamen de volgende 20 slides voorbij waarbij alleen de schaduw verandert:
6 minuten en 40 seconden stond ik met mijn mond dicht en mijn hart in mijn keel op het podium, oogcontact makend met iedereen uit het publiek. Ik voelde me een heel klein beetje mijn bespotte en verguisde helden en een deel van mijn publiek de verveelde en ongeïnteresseerde jongere in menig museum.
Na 6 minuut 40 verscheen in een 5 seconden durende overvloei het verlossende witte scherm. Als het licht aan het eind van het konijnenhol. Het hol was dieper dan ik had gevreesd. Het was het engste wat ik ooit gedaan had.
Jaloersmakend. Dapper. En wat kan er nu nog gebeuren wanneer je het monster in de ogen hebt gekeken?
Dank Sikko. Ik vrees dat het potje rode pillen nog niet leeg is en ik nog menig konijnenhol zal moeten verkennen.
Geweldig. Mooi concept en strak uitgevoerd. Heel benieuwd hoe het publiek er later op heeft gereageerd.
Dankje Erik. Ik kom nog terug op de reacties.
Who’s afraid of Cor Noltee?. (vrij naar Barnett Newman)
Zoals jongeren zich afvragen wat er met hen gebeurt als zij naar (abstracte) kunst kijken, , zo moeten de mensen in de zaal zich hebben afgevraagd wat er met hen is gebeurt tijdens jouw verhaal. Een prachtige presentatie, in de grote traditie van performance kunst. Ik denk aan museumbezoekers in het MOMA die 5 minuten tegenover Marina Abramovicz mochten zitten, om een intense beleving van kunst, gevoel, emotie, schoonheid, verwondering te ervaren. Topperformance Cor! Ik had er dolgraag bij geweest!
Het is zeer waarschijnlijk de meest memorabele pecha kutchageweest van de hele dag (en week, en maand) Jammer dat Cor Noltee er zelf niet was. Die had er vast iets leuks over kunnen zeggen :-))
greets
Ton
Dank Ton.
Cor, afgezien van die vreemde stilte – wat moet een onaangename ervaring zijn geweest voor sommige – vind ik het idee van die schaduw ook echt interressant – alsof verlicht door een ondergaande zon. Ik had die presentatie graag meegemaakt. En ook gewoon terug kijken naar iedereen, hahaha – vintage Cor! Deed me nog even denken aan het plastieke handje (een uur eerder gestolen van een mannequen in V&D) wat je na een korte bus rit liet hangen in zo’n leren hand greepje met uitstappen. Prachtig.
Wie is u? Kan ik niet zien adhv je email adres. Wel een oude bekende vanwegede herinnering aan het vd handje 😀
Mijn computer identificeerd mij als Admin – vond ik ook vreemd, maar ook wel weer geinig. Een hint? Nee
Michel?
Luuk!!!
Nein