Sinds vorige week loop ik met een blauwe en rode pil op zak.
In voorbereiding op mijn Pecha Kucha (een presentatie van 20 slides die 20 seconden in beeld blijven) voor de master kunsteducatie bedacht ik twee weken geleden een verhaallijn voor een presentatie genaamd “Kunst als medicijn” geinspireerd door het boek Kunst als therapie van Alain de Botton en John Armstrong. Voor degene die niet weten waar de rode en blauwe pil voor staan;
De rode pil en haar tegendeel, de blauwe pil, zijn populaire cultuur symbolen die de keuze tussen de soms pijnlijke waarheid van de werkelijkheid (rode pil) en de zalige onwetendheid van de illusie (blauwe pil) omarmen. Ze zijn afgeleid van de film The Matrix uit 1999. In de film wordt het hoofdpersonage Neo de keuze gegeven tussen een rode pil en een blauwe pil. De blauwe pil zou hem in staat stellen in de gefabriceerde realiteit van de Matrix te blijven, dus het leven van de “onwetendheid van de illusie”, terwijl de rode pil zou leiden tot zijn ontsnapping uit de Matrix in de echte wereld, dus het leven van de “waarheid van de werkelijkheid “hoewel het een zwaardere, moeilijker leven.
Gisteravond om 20.00 besloot ik, laf, toch de blauwe pil te nemen om net voordat de blauwe pil mijn tong raakte met mijn andere hand de rode pil achterin mijn keel te tikken en de waarheid van de werkelijkheid te aanvaarden.
Ik kan niet meer terug. Ik blijf in Wonderland en ga zien hoe diep het konijnenhol is.
Ik ga de waarheid zien. Niets meer.
Geef een reactie