Gisteren liep ik in het gebouw van Rijkswaterstaat in Utrecht. Ik had een training bij LEF, het future center waar afdelingen van Rijkswaterstaat begeleid in programmeerbare ruimtes oplossingen bedenken voor complexe problemen. Zeer indrukwekkend, interessant en leerzaam wat een effect de omgeving heeft op je creatief vermogen. En in het kader van gevolgen van de omgeving op je gevoel kwam ik er een heel slecht ontwerp tegen. Als een ontwerp voorzien is van een zelf gemaakt bordje, een stukje papier of zoals in dit geval een sticker met tekst, dan weet je “hier gaat iets niet goed.” En inderdaad. Een toegangspoortje is gemaakt om de juiste mensen binnen te laten en mensen zonder pasje niet. Zonder problemen was ik in het bezit gekomen van een werkende gastenpas en liep ik naar de drie poortjes toe. Ik heb geen foto gemaakt maar wil toch proberen de situatie met tekst uit te leggen. De drie toegangspoortjes waren elk voorzien van twee glazen ruitjes die vanuit het midden naar buiten schuiven zodat je door kunt lopen. Daartoe moet je je pasje op een bepaalde plek leggen. De desbetreffende plek bevindt zich horizontaal op heuphoogte. Daar bevonden zich twee donkere plexiglas schermpjes. De bovenste was rond met een rood kruis dat bestond uit ronde lampjes. Het andere was rechthoekig en niet verlicht. Automatisch werd ik naar het rode kruis getrokken en legde daar mijn pasje op. Het poortje bleef dicht. Ik tilde het pasje op en legde het nog een keer op het kruis, niets. Toen zag ik het zelfgemaakte tekststickertje onder het rechthoekige, niet verlichte plexiglas schermpje “plaats hier uw toegangspas” en de glazen ruiten schoven opzij. Wat een slecht ontwerp. Als design thinker had ik eerste een houtje touwtje prototype gemaakt. Dan was ik binnen 5 minuten achter gekomen dat het ontwerp niet deugde. Maar enfin ik was binnen, dacht ik. Sta ik 5 meter verder tegen een grote deur aan te duwen. Dat doe je bij deuren die geen handvat hebben. Maar in dit geval gebeurde er niets. Blijkt dat ik twee meter terug links op een knop op een paaltje had moeten drukken. Daar kwam ik achter toen ik door de deur kijkend de receptioniste me gebarend op het paaltje wees. Ik was niet de enige. Eenmaal binnen zag ik de een na de ander met zijn neus tegen de gesloten deur staan. Ik ben benieuwd of de receptioniste ooit iets met deze informatie heeft gedaan.
Vroeger dacht ik in dit soort situaties “het zal wel aan mij liggen” nu weet ik beter. Het ligt niet aan mij. Het is een slecht ontwerp. Tenzij de deuren en poortjes bij LEF een onderdeel zijn van een groots onderzoek waarbij nieuwe deelnemers worden ingedeeld in “mensen die zonder problemen binnen komen” en “mensen met poortproblemen” en “mensen met deurproblemen”.
Ik behoor tot de zwaarst geestelijk gehandicapte groep. Mensen met poort en deur problemen.
Ik moet de deur uit.
Voor een fijn weekend, druk hier.
hahaha dit is grappig en komt bekend voor