Gisteren kreeg ik feedback op het werk wat ik ingediend had voor de het vak onderzoeksvaardigheden van de master kunsteducatie die ik volg op HKU waar ik ook twee en halve dag werk. Die andere twee en halve dag doe ik onderzoek. Al vanaf 1995 met mijn eigen bedrijfje Moreality. Dit jaar vier ik mijn 20 jarig jubileum de wereld een beetje leuker te maken. Feitelijk is het een zoektocht, of moet ik zeggen kruisvaart, begonnen op de kleuterschool toen ik mijn baan als waterbakker verloor. Als ventje in de eerste klas van de kleuterschool was ik namelijk verslaafd aan de waterbak. Ken je die nog? Zo’n grote bak met water waar je met allerlei obstakels, radartjes, dammetjes en sluisjes controle over het water probeert te krijgen. En das belangrijk als je op een eiland (Dordrecht) en in Nederland (onder NAP) woont. Ik vond de waterbak zo fascinerend dat ik een heel slim systeem had bedacht waardoor ik ongeveer 3 keer zoveel met de waterbak speelde als mijn minder frauduleuze mede kleuters.
Als een volwassene mij in die tijd vroeg: “Corretje, wat wil je later worden?”, antwoordde ik steevast, vol enthousiasme en met gepaste trots: “Waterbakker!” Het merendeel zei dan doodleuk: “Oh wat leuk.” Om het vervolgens weer snel over voetbal en auto’s te hebben met leeftijdsgenoten.
De waterbak was mijn lust en mijn leven en ik droomde van een succesvol leven als de beste en jongste waterbakker op aarde. (ik heb het altijd gek gevonden waarom onze planeet geen Water heette btw). Want voor een goede waterbakker is altijd werk. En ik zou, als ik van school af zou gaan meer ervaring hebben dan menig ander. Mijn politie, brandweer en piloot wordende vriendjes begrepen er ook weinig van. Gelukkig kon ik aardig voetballen.
En toen gebeurde het. Het was de zomer van 1973. Juf Jansen vertelde dat het laatste dag voor de grote vakantie was. “Jullie zijn 6 weken vrij.”
“Maar ik kan toch wel gewoon naar school komen om met de waterbak te spelen?” vroeg ik hoopvol.
Het antwoord deed mijn ogen branden en bijtend op mijn lip rende ik naar huis. Thuis kreeg mijn moeder het “grote vakantie concept”, wat natuurlijk ook hopeloos ouderwets was/is, ook niet uitgelegd aan deze kleine werkloze waterbaker. Maar ze had wel een idee. We gingen naar de HEMA en kochten daar een emmer met allerlei waterbak attributen. En ze beloofde me dat we heel vaak naar het strand zouden gaan. Nou is het strand best leuk maar nadat de zoveelste kleuter in mijn waterbak stond te pissen was ik klaar voor de tweede klas van de kleuterschool. Zouden ze daar een nog grotere waterbak hebben, dacht ik, toen ik in de rij stond om de nieuwe juf een handje te geven. In de deuropening keek ik langs de benen van de juf op zoek naar de waterbak. “Hallo Cor. Ik ben juffrouw Jannie. Heb je een leuke vakantie gehad?”
“Ja” antwoordde ik. “Maar waar is de waterbak?”
En wat de juf toen zei, is voor altijd in mijn geheugen gegrift en mijn ziel gekrast. Ze zei:
“Corretje, daar ben je nu toch wel een beetje te oud voor geworden”
Te oud? Ik was 6!
Vanaf dat moment is het downhill gegaan met mijn schoolprestaties. Ik heb er jaren over gedaan om er weer achter te komen wat ik leuk vond en waar ik goed in was. Als 48 jarig ventje ben ik daar eindelijk achter en dus maar weer terug naar school gegaan. Nieuwe ronde nieuwe kansen.
Ik geloof dat spel de belangrijkste en meest krachtige, aangeboren vaardigheid is om je te ontwikkelen en dingen te veranderen. Ik geloof dat als we het onderwijs en business meer in zouden richten als een spel we niet alleen succesvoller maar ook gelukkiger zullen zijn. Dat onderwijs stuk ben ik aan het onderzoeken sinds ik door Gabrielle Kuiper gevraagd werd om les te komen geven op HKU. Ik had nog nooit een collegezaal van binnen gezien maar toch vroeg ze mij om les te komen geven op HKU. Zij belde me een dag nadat ik een college had gegeven over “Inspiratie”. Dat had een collega bij het reclamebureau waar ik werkte aan me gevraagd toen hij op het laatste moment verhinderd was. De avond voor het college was ik met mijn camera voor mijn boekenkast gaan staan en trok er half de boeken uit waar ik ter plekke, weer, geïnspireerd door raakte. Ik fotografeerde de covers en zette deze in een Keynote en liet die zien met mijn verhaal wat mij zo inspireerde in die boeken. Die avond na het college stuurden drie studenten Gabrielle Kuiper een mail, of ik geen les kon komen geven op HKU. De ochtend erna belde Gabrielle Kuiper dus met die vraag: “Cor, zou je les willen geven op HKU?” Dat wilde ik wel. Je moet wat als werkloze waterbakker. Dat lesgeven bestond uit 6 colleges van 90 minuten aan tweede jaars HKU Kunst en Economie studenten. Ik deed dat op basis van het boek van Daniel Pink, “Een compleet nieuw brein”, dat ik toen aan het lezen was en sindsdien op de verplichte literatuurlijst staat van HKU. Dat kwam heel goed uit want in dat boek beschrijft Pink de 6 rechter hersenhelft vaardigheden die wij hier in het Westen moeten ontwikkelen om producten en diensten te ontwikkelen die mensen emotioneel raken;
1. Empathie, je kunnen inleven
2. Symfonie, combinaties kunnen maken
3. Verhaal, een verhaal kunnen maken
4. Design, niet alleen iets dat werkt maar ook iets moois kunnen maken
5. Humor, spel en plezier kunnen inzetten
6. Zingeving. Betekenis kunnen toevoegen.
Zo bracht Daniel Pink me via een TBWA\ collega, Gabrielle Kuiper en enkele geïnspireerde studenten op het podium van de grote zaal van HKU Kunst en Economie. Maar hoe kwam ik eigenlijk bij TBWA\ terecht, het wereldwijde reclamenetwerk met ook een vestiging in Amstelveen?
Enrico Bartens was creatief directeur bij TBWA\ en vroeg me in 2006 of ik die gekke projecten die ik deed voor merken niet bij hem wilde doen. Bij hem was TBWA\. Toen, of misschien nog steeds wel, het meest succesvolle reclamebureau ter wereld.
Gekke projecten? Cor leg eens uit. 11 jaar eerder werd ik gebeld door mijn vriend Peter Ludden. Peter was eigenaar van een reclamebureau in Amersfoort en had Footlocker als klant. Voor Footlocker was hij op zoek naar een mobiel systeem dat de openingen van nieuwe Footlockers in Europa op een unieke manier kon ondersteunen. Peter wist dat ik, als werkloze waterbakker, altijd op zoek was naar nieuwe laagdrempelige en leuke technieken om mensen op het verkeerde been te zetten met een glimlach. En op zijn vraag had ik dan ook direct een antwoord. Een aantal maanden ervoor had ik in Duitsland een kunstenaar ontmoet die daar op een beurs stond met een door hem ontwikkelde Mandala systeem “Vivid Reality”. Vincent John Vincent was een Canadese kunstenaar die samen met een techneut een spel had gemaakt waarbij je staand voor een bluescreen werd opgenomen door een camera en jouw live videobeeld in een spel projecteerde. Je lichaam was de muis en door te bewegen speelde je het spel. Het spel wat ik toen voor het het eerst speelde was Turbo Kourier. Heftig heen en weer springend moest ik obstakels ontwijken en groene Turbo Koerier pakketjes verzamelen. Het was ongelooflijk hoe goed het spel werkte. Mijn bewegingen werden zonder merkbare vertraging omgezet in beweging op het beeldscherm. Toen ik de dag erna me afvroeg waar ik tocht die spierpijn in mijn bovenbenen van had, duurde het even voordat ik me realiseerde dat dat gekomen was door het bluescreen virtual reality spel van een Canadese kunstenaar dat ik de dag ervoor gespeeld had. Mijn idee voor Footlocker was dan ook simpel. We gingen het Vivid reality voorstellen aan Footlocker. Probleem echter was dat er geen distributeur in Nederland was, zelfs niet in Europa, dus moesten we het doen met een video. Enfin deze in combinatie met mijn verhaal over hoe ik aan die spierpijn was gekomen maakte ook Footlocker heel enthousiast en we besloten hals over kop naar Canada te gaan om te praten over een distributeursschap. In het vliegtuig bedacht ik samen met de dame naast me de naam voor mijn nieuwe onderneming “MOREALITY” een samenvoeging van MORE en REALITY en liet op het vliegveld van Toronto visitekaartjes drukken. Twee weken later was ik directeur van Moreality BV en had ik op mijn bruine ogen 50.000 gulden geleend zonder businessplan…….maar met Footlocker als eerste klant. Footlocker was namelijk, net als wij, wild enthousiast over het spel en ik zag me het komende jaar al met een busje door Europa toeren om de openingen van nieuwe Footlockers luister bij te zetten. Echter het liep een beetje anders. Na lastige vragen vanuit het hoofdkantoor in Texas van Footlocker over return on investment trok Footlocker de stekker uit het project. Ik was directeur van een BV zonder klanten, zonder businessplan maar wel met een heel gaaf spel…….oh ja en een privé schuld van 50.000 gulden.
Als een gek begon ik Jan en Alleman uit te nodigen voor “een presentatie van een blue screen virtual reality systeem voor promotiedoeleinden en evenementen.” Met weinig succes. Tot ik twee woorden toevoegde aan mijn openingszin. Ik nodigde Jan en alleman uit voor “een presentatie van een tweede generatie blue screen virtual reality systeem voor promotiedoeleinden en evenementen.” Ik hoorde Jan en Alleman denken; “Tweede generatie? Ik heb de eerste helemaal gemist. Als ik nu ga ben ik gelijk helemaal bij.” Jan en Alleman kwam en in plaats dat ik Footlockers opende in Europa speelde ik zelf het spel uren per dag. Mijn bovenbenen zijn zog nooit zo gespierd geweest, maar veel belangrijker, ik boekte mijn eerste klus. De ABNAMRO, of liever gezegd Annette Poot, werd mijn eerste klant. Met veel succes werd het Vivid Realty spel ingezet bij het afscheid van de De Meer en de opening van De Arena. Het spel had namelijk meerdere software titels zoals Netminder, een spel waarbij jij als keeper de ballen uit je doel moest houden. Als toeschouwer zag je iemand dan wild met zijn armen zwaaiend staan voor een bluescrreen. En als je dan naar het beeldscherm keek zag je die persoon bewegen in het doel, de ballen proberen tegen te houden. Het was niet alleen heel leuk om te spelen, het was misschien nog wel leuker om naar de spelers te kijken. De video opnames die ik maakte kon ik natuurlijk weer goed gebruiken bij het binnenhalen van nieuwe Jan en Allemannen.
Binnen een half jaar had ik een druk bezette agenda en maakte ik kilometers in mijn Volkswagenbus……in Nederland. Ik was de roadie geworden van mijn eigen spel en had een klantenlijst waar de grootste merken op prijkten. En van het een kwam het ander. De ANWB werd een vaste klant die al meerdere keren het Vivid Reality spel hadden gehuurd. Maar mijn creatieve doorbraak gebeurde op de A27. Tussen Meerkerk en Gorinchem. Ik weet het nog goed.
Wordt vervolgd.
2 Responses to “Jan en Allemans. Dit is Design Thinking by Doing Verhaal nummer 815/1.111”