Van de week zat ik in de trein het boek van Will Gompertz te lezen. “Will Gompertz is de beste leraar die je nooit hebt gehad.”, zegt Guardian. Gelukkig heeft ie een ontzettend leuk en leerzaam boek geschreven “Dat kan mijn kleine zusje ook” waarom moderne kunst kunst is. En zittend in de stilte coupe las ik over het impressionisme. Nu was mijn opa een impressionist en ik leerde dingen over het impressionisme die mij de verhalen over mijn opa in het discours van begin vorige eeuw plaatste. De impressionisten waren de meest uitgekotste, uitgelachen en belachelijk gemaakte kunstenaars uit de kunstgeschiedenis. Het was natuurlijk gestoord dat je als kunstenaar naar buiten ging en met een paar woeste strepen verf uit je tube het dagelijks leven vastlegde. De hoeveelheid, nu als meesterwerken bestempelde, schilderijen die door de Académie voor de jaarlijkse tentoonstelling werden geweigerd leveren nu miljoenen op, zoniet miljarden. In die tijd was er echter een persoon die de situatie gadesloeg en de essentie ervan weergaf in een tekst die vervolgens als Manifest voor de onderdrukten diende. Het was dichter, schrijver en kunstcriticus Charles Baudelaire met zijn essay “De schilder van het moderne leven.” Hij verwoordde er de gezamenlijke ambitie van een groep competente rebellen mee die door velen als ketters werden beschouwd. Veel ideeën uit zijn essay gingen tot de basisbeginselen van het impressionisme behoren. Zoals:
“Voor een schets van menselijk gedrag en de afbeelding van het burgerlijke leven…is een snelheid van beweging nodig die een snelle uitvoering door de kunstenaar vereist…………..Waarnemer, filosoof, flâneur…….Het is zijn hartstocht en roeping om één te worden met de menigte. Voor de perfecte flâneur, voor de hartstochtelijke toeschouwer, is het een immense vreugde om zich te nestelen in het hart van de menigte, te midden van eb en vloed van de beweging, midden in het vluchtige en het oneindige.”
Mijn opa is geboren in Den Haag maar vestigde zich uiteindelijk te midden van eb en vloed op het eiland van Dordrecht.
Meer uitdaging had mijn opa niet nodig om naar buiten te gaan en zich onder te dompelen in het dagelijkse leven van de grote stad: waarnemend, denkend, voelend en uiteindelijk vastleggend.
Mijn opa was een flâneur, een schilder van het moderne leven.
“Hij nam het universele in het alledaagse waar en dat laatste was het kenmerk van het hier en nu – van het heden.”
In Utrecht stapte ik uit het impressionisme het hier en nu in en werd ik en uur later gebeld door de Gemeente Dordrecht. Ze waren bezig met een kunst educatief project waarbij jongeren in het Dordts museum schilderijen hadden uitgekozen. Twee daarvan waren van mijn opa en of ik ze wilde helpen met het vervolg traject. Ze wisten niet dat ik een master kunst educatie volgde en dat ik vorige week in een klas in Rotterdam mijn spel Mijn Mondriaan had getest.
Er gebeuren mooie dingen als je je nieuwsgierigheid volgt en alles los laat.
Ik laat me met een grote glimlach meevoeren op de getijden van het moderne leven en zie wel waar mijn ambitie strandt.
The Cor Noltee road story… Ik zie een boek! Geweldig! Mooie flaneer dag… Caro
Verstuurd vanaf mijn iPhone