Afgelopen maandag stapte ik in de stiltecoupe op weg naar een college voor mijn master kunsteducatie die ik volg op HKU. De trein is best groot en je hebt ook nog eens twee verdiepingen. Gelukkig is mijn keuze altijd beperkt. Ik zoek een zitplek in de stiltecoupe. En die vond ik. Ik stapte de stiltecoupe binnen en ging links bij het raam zitten in de rijrichting. In mijn ooghoeken zag ik dat rechts van mij ook iemand bij het raam zat. Ik opende mijn tas en laptop en ging aan het werk en toen ik naar rechts keek zag ik dat het een medestudent was; Maurice. Hij was druk met zijn mobiel en had niet in de gaten dat ik hem wel in de gaten had. In de groepsapp die we als masterstudenten hebben aangemaakt zocht ik zijn nummer op, maakte een nieuw contact en whatsappte hem deze foto met de volgende tekst:
Ik hoorde twee berichten bij hem binnenkomen. De derde niet. Maurice had netje zijn geluid uitgezet. We zaten tenslotte in de ssssssssstiltecoupe. En ik? Ik zat met een hele grote glimlach te wachten tot Maurice mijn kant op keek. En dat duurde best lang. Maurice had niet in de gaten wat er nu precies aan de hand was. Mijn glimlach werd alleen maar groter.
Je begrijpt dat we allebei in lachen uitbarsten toen we elkaar op 3 meter afstand recht in het gezicht keken. Hard lachend stonden we op en verdwenen we naar een “niet stilte wel lachen” coupe. Best een leuk idee by the way. De lach coupe. Waar alleen gelachen mag worden. Iets voor 1 april ( zo maar even naar de NS sturen…..of werk jij daar?)
Enfin. Gisteren was het vrijdag en vrijdagochtend heb ik ook les voor mijn master in Utrecht. Ik stapte om 8.02 bovenin de stiltecoupe van de trein naar Groningen die ook in Utrecht stopt. Ik ging weer links zitten, opende mijn tas en laptop en keek naar rechts……….tegen een heeeeeele grote glimlach aan van, jawel, Maurice. Hard lachend stonden we op en verdwenen we naar een “niet stilte wel lachen” coupe waar het nu een stuk drukker was dan afgelopen maandagmiddag. Maurice en ik hadden het allebei over toevalligheden en ik vroeg hem welk boek hij aan het lezen was. Het was een boek met verschillende biografien van kunstenaars waarop ik het boek “Ochtenrituelen” uit mijn tas trok, over de dagelijkse rituelen van creatieven en kunstenaars.
Toevallig.
Leuk.
Lachen.
Dat ritme werd nog meerdere malen herhaald met de dingen waar we in de master en in voorbereiding op onze studiereis mee bezig waren. Voor we het wisten waren we in Utrecht en bij het opstaan werden we aangesproken door een dame die tegen ons zei dat wij zo’n leuk werk hadden waarop ik antwoordde “Wij werken niet, wij studeren…..”
……….toevallig
……..leuk
…….lachen
Waarop zij op zoek ging naar een visitekaartje maar ik die van mij eerder had en haar die met een grote glimlach gaf. Ik wilde haar nog zeggen dat ze me kon volgen via dit blog.
……….toevallig
……..leuk
…….lachen
maar ze verdween tussen de menigte…..en dook weer op in mijn email gisteren om 17.43:
Beste Cor,
Grappig toch, vanochtend in de trein?
Het gesprek dat je had met je medestudent vond ik erg inspirerend.
Graag zou ik je willen voorstellen om een keer een kop koffie te drinken met z’n vieren, nl. ook met mijn collega.
Wie weet wordt het niets, maar als we de eerste stap zetten, kan het zo maar iets worden.
(ik wilde typen: als we het niet proberen, maar ik heb net je laatste blog gelezen, dus dat doe ik maar niet).
Ik spreek mijn collega maandag en hoop in de loop van komende week van je te horen.
……….toevallig
……..leuk
…….lachen.
Leuk werkt.
Toevallig.
New Business coupe
Haha leuk werk leuke studie en leuke mensen…wat wil een mens nog meer 😀