Wanneer ben jij voor het laatst geraakt door een kunstwerk? En wat gebeurde er toen? Was het verbazing, ontzag, inspiratie, vreugde of juist afschuw, ontsteltenis, boosheid of angst. Toen ik in Barcelona de metro uit stapte me omdraaide en oog in oog met de Segrada Famíla stond, was het ontzag. Diep ontzag. Gisteren werd ik geraakt door een kunstwerk van een van de 3de jaars HKU studenten die hun proefpresentatie aan ons gaven. De generale voor het echte werk morgen. Ik kan er niet teveel over vertellen omdat de directeur van het museum mijn blog leest. Een hele uitdaging om mijn gevoel te analyseren zonder teveel weg te geven.

Laat ik het eens proberen aan de hand van een paar P’s.

Persoon. De maker is een bescheiden en gedreven jongeman. Nieuwsgierig, luisterend en altijd positief. Ik gun hem succes.

Product. Het product dat hij heeft gemaakt is nieuw. Nieuwsgierig makend in het begin en letterlijk en figuurlijk persoonlijk rakend even later. Verder komen er meerdere zintuigen zinvol, interactief en op een grappige manier bij elkaar. Het klopt.

Proces. Beginnend met zijn fascinatie is er een duidelijke groei te zien in de ontwikkeling van zijn kunstwerk. Zoekend en proberend werd het elke keer een stukje beter waarbij hij goed luisterde naar de feedback die hij kreeg. Als coach voel je dan ook echt verbonden met het werk.

Presentatie. Tijdens de presentatie werd je aan de hand meegenomen door het maakproces. Geen gelikte Powerpoint maar een kijkje in zijn “atelier”.

Plaats. Ik kon me helemaal verplaatsen in het museum en het werk daar beleven. Het klopt binnen de opdracht en geeft het museum de meerwaarde waar ze naar op zoek zijn.

Dit typend lijkt het wel een spelletje “Wie is het?” Een kunstwerk beschrijven zonder teveel weg te geven maar ook niet te vervallen in allerlei moeilijke beschrijvingen. De flaptekst van een kunstwerk die je nieuwsgierig maakt naar het echte werk.

Tags: cor noltee, design thinking