Afgelopen zaterdag zei een vriend van mij waarom HKU mij gewoon nu al niet de master titel gaf. Ik legde hem uit dat het me niet alleen om het papiertje ging maar juist om de weg er naar toe. En wat ik met name interessant vind, is hoe de groep zich ontwikkelt. Gisteren bezocht ik een congres over de toekomst van het onderwijs en een van de presentatoren liet een werk zien dat hij tijdens zijn studie aan de kunst academie had gemaakt. Bij de ingang van zijn expositie hing een aftelklok die aangaf hoe lang het nog duurde voordat hij officieel kunstenaar zou zijn, lees afgestudeerd kunstenaar. Het is eigenlijk jammer dat we instituten nodig hebben om onze kunstenaar weer terug te vinden. Toen ik vorige week aan een kleuterklas vroeg wie er een kunstenaar was stak iedereen zijn hand op. Afgelopen zaterdag op de open dag van HKU stelde ik dezelfde vraag en toen kwam er aarzelend 1 slap handje. School is de slechtste plek om je kunstenaarschap te ontdekken. Zoals Picasso zo mooi verwoordde: “All children are artists. The problem is how to remain an artist once he grows up.” Volgend jaar 1 mei heb ik mijn 1.111 verhalen geschreven en mijn master op zak. Aftellen maar. 
En kunstenaar…oh nee ben je al :-))
Van kunstenaarsschap ben jij ruim voorzien. Fijn dat wij lezers daar van kunnen genieten. Jij opent mijn wereld van ruimer denken en buiten je comfortzone stappen. En dat kan in ieder geval een ruim jaar. Fijn.