Play or Clay. Design Thinking by Doing verhaal 667/1.111

Gisteren begon voor alle eerstejaars HKU Kunst en Economie studenten het derde blok Creativiteit. Op de verplichte boekenlijst staat het boek Defining Creativity van Wouter Boon. Zeer de moeite waard. Dit is wat ik erover schreef op Amazon: Vorig jaar was ik bij boekpresentatie van Wouter en vroeg hem daarna of hij interesse had om de mogelijkheden om samen te werken te bespreken. E.e.a. resulteerde dat hij gisteren het kick of college gaf voor het vak Creativiteit. En dat is natuurlijk geweldig. De schrijver van een verplicht boek op de boekenlijst komt naar Utrecht om daar in een uur een inspirerende ‘samenvatting’ van het boek te geven. Met nieuwe voorbeelden en aanvullingen. Ik zou op het puntje van mijn stoel zitten en aan Wouters lippen hangen. Maar ik ben dan ook geen 18 meer en heb mijn social media verslaving aardig onder controle. Ik ben ook geen echte gamer. Verder ga ik vroeg naar bed en eet ik redelijk gezond. Maar bovenal toon ik respect voor  mensen die in hun ‘vrije’ tijd zich inspannen om mij iets te leren. Tijdens het college werd het op een gegeven moment toch onrustig in de zaal. Het is echt ongelooflijk hoeveel studenten met hun telefoon en laptop bezig zijn. En ik erger me daar nog steeds kapot aan. Het gaat een stuk beter. Ik ben er voor onder behandeling en mijn therapeut vindt dat ik echt progressie maak. Maar gisteren had ik het toch weer even moeilijk. Ik zat helemaal vooraan en rechts achter mij zat een dame te Facebooken. Zelfs van een afstandje kun je dat heel goed zien. Mijn therapeut heeft me geleerd dat ik dan een vriendelijke glimlach op moet zetten en proberen oogcontact te krijgen met de verslaafde. Dat lukt natuurlijk niet altijd. Zo ook gisteren niet. En geloof me dan is het heel moeilijk om die glimlach te behouden. Ik voelde mijn opgekrulde mondhoekjes langzaam naar beneden zakken en mijn agressie heel snel omhoog komen. In een vlaag van verstandsverbijstering stond ik op pakte haar telefoon en gooide hem met volle kracht tegen de muur. Nu heb ik wel eens gehoord dat de iPhone 6 kan breken in je kontzak maar dit overleeft ie zeker niet. Nu hoor ik je denken ‘Dat kun je niet maken,’ Of toch misschien ‘Ik begrijp het helemaal.’ Gelukkig kon ik met die nieuwe ademhalingstechniek die ik vorige week leerde van mij therapeut  mijn woede aanval onderdrukken en de iPhone 6 met rust laten. Maar ik moest wat doen. Ik besloot naar achteren te lopen om daar met het zicht op de hele zaal een beetje rond te kijken. Dat werkt meestal wel goed…..even. En toen gebeurde het. Zag ik dat nu goed? In de zaal zag ik een dame kwijlend op haar opgestapelde kleding liggen slapen en naast haar zat een dame in opperste concentratie te gamen. Een stoot adrenaline schoot door mijn lijf en na 68 in en uit ademingen hield ik het niet meer en schoot ik. Dit plaatje. Toen ik de gamende dame achteraf vriendelijk vroeg waarom ze dat deed zei ze dat ze heel goed kon multitasken. Ik vertelde haar dat als ze een twijfelgeval zou zijn dit de reden zou zijn om negatief advies te geven. Ze beloofde me dat ze het nooit meer zou doen. En weet je eigenlijk interesseert me dat geen reet. Blijf lekker gamen. Maar niet bij mij. En niet omdat ik er last van heb maar omdat het een negatief effect heeft op het leervermogen van studenten die wel iets willen leren. Wil je daar meer over weten lees dan deze paper. Of dit fantastische artikel van Clay Shirkey (ja Immo hij leeft nog). Of blijf lekker gamen of slapen. Ik moet nu gaan. Heb een vroege afspraak met mijn therapeut. Heb mijn consultaties verdubbeld.

Tags: cor noltee, design thinking