In een poging om de wereld om ons heen te begrijpen creëren we modellen. Deze modellen kunnen soms een ingenieus licht werpen op complexe, onbegrijpelijke zaken. Modellen kunnen richting en houvast geven en zijn daarin vergelijkbaar met de koplampen van een auto. Ze wijzen ons de weg in een verder onzichtbare wereld. De koplampen zijn als onze logica die ons veilig van A naar B brengt. Dat is handig om op een veilige manier naar van A naar B te komen. Maar wat heb je aan licht als je niet weet waar je naar toe gaat. Behalve dan dat je niet doodgereden wordt?
Het gebruik van het ingrediënten en fase model schijnt het licht op het creatieve proces van individuele kunstenaars. Dit kan bruikbaar zijn als spiegel of om inzicht te krijgen in de kunstenaar’s bewuste creatieve processen. Wat er onbewust afspeelt in het hoofd van de kunstenaar blijft vooralsnog een mysterie. En vindt in dat onbewuste juist niet de magie plaats. Als manager van creatieve processen lijkt het zinvol om je te verdiepen in het creatieve proces van ‘je’ teamleden zodat je een beter beeld krijgt van wat ‘je’ team wil en kan. Met andere woorden wat haalbaar en wat uitdagend voor ze is. En de kans dat hem dit lukt is groter als hij zelf ervaring en/of kennis heeft van het werk wat zijn teamleden doen waar hij sturing aan geeft. Voor mij persoonlijk geldt idd dat ik het lekkerst werk met een haalbare, uitdagende opdracht en het verder zoveel mogelijk op mijn manier kan doen. Als manager van creatieve processen zijn de beste projecten die geweest waarbij ik uitdagende, haalbare opdrachten gaf en zo weinig mogelijk stuurde op het proces. Uit ervaring weet ik dat creatieve processen stochastisch zijn. Aan toevalsvariatie onderhevig. Dus niet van A naar B lopend. Niet logisch. Juist niet weten waar je naar toe gaat maar geloven dat je er komt waar dat dan ook is.
Geef een reactie