De afgelopen Kerstvakantie had ik me voorgenomen niet te werken. Ik had genoeg te doen voor met name HKU maar voor het eerst sinds mijn werkzame mensheugenis nam ik me voor niets te doen voor een opdrachtgever/werkgever. Ik schreef wel gewoon in de ochtend op soms zeer ongebruikelijke tijden. En dat beviel heel goed. Dat niets doen. Veel beter dan vorig jaar toen ik me voor had genomen om elke dag iets te doen in de vakantie wat ik vervolgens niet deed en me daar dan elke dag slecht over voelde. En als je dan toch dingen doet die je eigenlijk niet van plan was te doen voelen die als ‘extraatjes’. Zo was het interview dat ik had met Ferry van Schijndel een aangenaam extraatje. Ik interviewde Ferry in het kader van een gezamenlijk project dat we deden voor en met IHC. Ik ben het maak proces van dit multidisciplinaire project aan het analyseren voor de master die ik volg. Met het interview wilde ik beter (in)zicht krijgen op het maakproces van Ferry en Lucas. Zij vormen al jaren een hecht team. Voor de analyse van het interview gebruik ik twee modellen. Een model dat inzicht geeft in welke fase zich men bevindt. Het andere model waar de aandacht van de maker zich bevindt. Dat doe ik voor alle vier de betrokken van dit project. Om vervolgens een aanbeveling te schrijven voor hoe het de volgende keer beter kan. En daar wordt het interessant. Het project verliep vrijwel vlekkeloos. dat vind ik bijzonder omdat Ferry en ik elkaar niet kenden en ik Lucas niet eens ontmoet heb. En toch denk ik dat het de volgende keer nog beter kan. Dat komt omdat ik gisteren het interview terug heb zitten luisteren dat ik had met Ferry. En niet alleen terug luisterde maar ook woord voor woord uittypte. En het uittypen was heel leerzaam. Afgezien dat ik mezelf veel te vaak ja ja ja ja ja ja ja ja hoor zeggen hoorde ik nu veel beter dan tijdens het interview de nuances en de verschillen. De energie en de emotie die zo belangrijk zijn voor een succescol verloop. Want een succesvol project gaat niet alleen om het eindproduct maar ook om de weg er naar toe. Het analyseren van dit project voelt als het herbeleven van een ontdekkingsreis. En waar ik benieuwd naar ben is of ik na dit onderzoek nog wel dezelfde energie en positief zal ervaren bij een soortgelijke productie. Want als ik denk te weten hoe het beter kan, is het dan nog wel een uitdaging.
Het doet me denken aan het stukje wat ik gisteren las in het boek van Gordon MacKenzie, Orbiting The Giant Hairiball dat ik kreeg van Immo Dijkma.
En dan met name het laatste zinnetje:
“Without nonlinearity, there would be no chaos, because there would be no diversity of possible patterns of behavior on which the intrinsic uncertainty of nature could act”
Geef een reactie