Vandaag precies achtenveertig jaar geleden blies Cor Noltee zijn laatste adem uit. Ik schreef al eerder over mijn opa. Ik zou wel een boek kunnen schrijven over mijn opa. Bert Jintes, de kunsthistoricus, deed dat al maar daar staat niet het verhaal in wat ik jullie zo ga vertellen. Mijn opa schijnt nogal een apart figuur geweest te zijn. Mooi figuur voor prachtige verhalen maar het zou je vader of echtgenoot maar zijn. Ik heb hem nooit gekend want ik ben 12 dagen na zijn dood geboren. Vandaar mijn naam. Zo ging dat toen. Je heette naar je ene of je andere opa. Ik heet Cor maar mijn volledige naam is Bernardus Cornelis Albertus Maria. Ik ben een van de weinige mensen die ik ken die meer initialen heeft dan zijn roepnaam. Toch wil ik het niet over namen hebben maar over de waarde van kunst. Dit verhaal gaat over een werk dat mijn opa maakte in opdracht. Op locatie legde mijn opa de laatste hand aan het schilderij toen de opdrachtgever kwam kijken en mijn opa vroeg of hij toch nog wat aan de prijs kon doen. De prijs van het werk was natuurlijk van te voren al bepaald en afgesproken dus hoe reageer je op zo’n opmerking. Het schijnt dat mijn opa heeft gezegd: ‘Op kunst valt niet af te dingen.’ Om vervolgens het werk van de schildersezel te pakken en het in tweeën te breken. Ik heb geen idee of het echt gebeurd is. Ik heb het verhaal ooit van mijn moeder gehoord en het doet het altijd goed op feestjes waar het een welkome aanvulling is op de barre resultaten van FC Dordrecht of het laatste model van Renault. Ik vertelde het verhaal gisteren aan mijn kinderen en ben benieuwd welke versie zij ooit doorvertellen.
Zelf mailde ik het verhaal laatst naar een opdrachtgever. Ik zou een workshop geven en we hadden een prijs afgesproken. Een paar dagen voor de workshop vroeg zijn baas, die eerder akkoord was gegaan, of er toch iets van de prijs af kon. Het verhaal van mijn Opa was mijn alternatief voor het in tweeën breken van een nog te houden workshop.
Als alternatief kocht ik een Staatslot voor hem. De Staatsloterij was namelijk zijn vorige werkgever. Ik heb niets meer van hem gehoord. Zal wel niets gewonnen hebben.
Mijn vader, Bernard Verheijen was ook kunstschilder en hij heeft een soortgelijke handeling verricht nadat een geportretteerde wat van de prijs probeerde af te dingen. Ook toen iemand, nadat een schilderij klaar was en hij al geruime tijd op het geld zat te wachten, vroeg of de schilder nog een broche aan het vrouwenportret wilde toevoegen, zette hij zijn paletmes in het schilderij.
Sinds mijn pensionering in 2010 schilder ik ook portretten. Hopelijk maak ik nog eens mee dat iemand tracht wat van de afgesproken prijs af te pingelen. Je krijgt in elk geval naamsbekendheid door je voor het kunstwerk fatale reactie.
En inderdaad, mijn oudste zoon is ook naar mijn vader vernoemd. Tenslotte heb ik ook zo’n degelijke reeks Roomse voornamen:
Johannes Henricus Wilhelmus Verheijen (de eerste naar mijn beide opa’s)
Jan, wat een mooi verhaal weer. Je maakt mooie portretten zag ik. Die van Riet is mijn favoriet. Prachtig. Misschien wil jij mij een keer portretteren? Moeten we even een goede prijs afspreken 🙂
Lijkt me sowieso leuk je een keer te ontmoeten.
Groet
Bernardus Cornelis Albertus Maria Noltee
Ik vergat nog mijn vierde voornaam: ‘Maria’