Wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan. Gisteren wist ik niet dat ik hier over ging schrijven. Dus vandaag schrijf ik voor eerst over iets wat ik gisteren voor het eerst deed. Een wereldprimeur voor dit blog. Ik ben dan ook best een beetje zenuwachtig. Op de keeper beschouwd doen we alles natuurlijk elke keer voor het eerst. Ook het zelfde doen is nieuw. Nieuw in tijd en plaats. Ik moet nu natuurlijk oppassen dat ik me in een Einstein achtige discussie wring. Met een 1,9 op mijn Atheneum examen voor natuurkunde en zwarte gedachte gaten bij en na het zien van Interstellar is dat vragen om problemen in de donkere dagen vlak voor Kerst. Dus laat ik het bij die ene ‘nieuwe’ ervaring houden. Afgezien dat ik nog nooit op het dak van de Fenixloods op Katendrecht in Rotterdam had gestaan…
…en nog nooit COReaans had gebarbecued en bediend uit een Nederlandse caravan, wil ik het over een andere primeur hebben.
Gisteren ging ik voor het eerst naar de bioscoop. Alleen. Op een maandagmiddag, ongepland om 16.45. Ik had pas om 19.00 afgesproken met mijn vrouw om COReaans te barbecuen en ik wilde graag het verhaal achter de 10 jaar durende verbouwing van het rijksmuseum weten. Afgezien van de duivendodende huismeester met het fotografische geheugen, de loopgravenfietstunneloorlog en een wenende naar Wenen vertrekkende directeur en diens narcistische dictatoriale opvolger is er een scene waar ik erg om heb moet lachen. De tijdens een vergadering in slaap vallende Parijse architect Jean-Michel Wilmotte. In de desbetreffende scene wordt close up in beeld gebracht dat Jean-Michel Wilmotte’s ogen keer op keer dichtvallen. Opvallend hierbij is dat hij ogenschijnlijk weinig moeite doet om ‘bij de les’ te blijven. Ook wordt duidelijk in beeld gebracht dat de Nederlandse delegatie het in de gaten heeft en een van de mannen er nog met een gebaar en een glimlach op reageert. Jean-Michel Wilmotte en de zijnen waren al 6 jaar bezig met de tekeningen van het museum en dan heb je waarschijnlijk alles al geprobeerd o de vaart erin te houden. Een duidelijker signaal kun je dan niet afgeven. Wat ik dan wel heel interessant vind van Jean-Michel Wilmotte is dat hij toestemming geeft om de slaapscene op te laten nemen in de film. Of zou de Nederlandse delegatie juist heftig geprotesteerd hebben tegen de scene. Want wat vertelt de scene? De desinteresse van Jean-Michel Wilmotte? De besluiteloosheid van het Rijksmuseum? Een gebrek aan zuurstof of nachtrust? Nu ik dit type wil ik het weten ook. Ik bel zo de maker van de film.
10 minuten later.
De zeer vriendelijke office manager van Column Film net gesproken. Oeke Hogendijk was druk maar ik word vandaag terug gebeld.
En dat gaat geen 6 jaar duren. Denk ik.
Zo….nu heb je mij nieuwsgierig gemaakt…..