Vandeweek begon ik als student aan de master kunst educatie op HKU. Samen met een zeer diverse groep van 20 . Op de eerste dag moest je je inspiratiebron meenemen en werd je voor een opdracht gekoppeld aan een medestudent. Eerder die dag had ik twee sterretjes gezet. Een bij Floor en een bij John. Dit naar aanleiding van hun interessante intropraatje. En omdat toeval niet bestaat werd ik gekoppeld aan Floor. Geheel niet toevallig hadden we hetzelfde onderwerp. Zij over een jeugdboek waar Tijd werd gestolen van mensen door De Grijzen en ik over hoe ik Me Time had gecreeerd door de wekker een uur eerder te zetten en te schrijven. Het was heerlijk pingpongen met Floor en ik vond het jammer om te stoppen. We moesten namelijk op zoek naar een ander tweetal om met zijn vieren een interventie op HKU te bedenken. Een van de twee had het huiswerk om wat voor reden niet gedaan en de ander had een filosofisch verhaal waar ik maar slecht in kon komen. En met nog een 20 minuten te gaan voelde ik een enorme weerstand. Ons idee ‘klopte’ niet en de andere voorstellingen vond ik heel ok. De weerstand werd alleen naar groter maar toch deden we onze voorstelling. We bleven tot het eind improviseren en er ontstonden ideeen door te Doen. Door op ons bek te gaan. De feedback van de medestudenten was heel waardevol en verrassend en een tweede voorstelling was er zeker een geweest waar ik wel achter had kunnen staan. De weerstand die ik voelde was ook angst. Bang om te falen. Achteraf voelde het Doen niet als een overwinning maar als een leermoment. Dat je dingen leert als je de weerstand doorbreekt door te doen. Dat persoonlijk ervaren maakte het een succesvolle intro week als student master kunst educatie en heel leerzaam als docent. Wat een mooie combi.
Geef een reactie