Deze post zou me mijn carrière wel eens kunnen kosten. Welke carrière? Inderdaad.
Het is in ieder geval een mooi verhaal. En aangezien ik gisteren door verschillende lezers aangemoedigd werd om vooral niet te stoppen en heus niet altijd over Design Thinking te hoeven schrijven, ben ik los(t). Of om in Eddy Vedder taal te blijven ‘Into the wild’. Of wat dacht je van Tom’s ‘Into the great wide open.’
Hoe ik het ook noem het blijft een mooi verhaal en dat ben ik volgens mijn goede vriend Jacco:
‘een verhalenverteller by telling!’
Dus carrière of niet hier komt het verhaal van hoe een ander portret van Cor Noltee bij Cor Noltee terecht kwam.
Cort nadat het zelfportret van mijn opa bij ons thuis aan de muur hing stond ik met Art Director Ernst in de keuken van het reclameburo en tevens mede-aandeelhouder waar ik met mijn bedrijfje gehuisvest was. Ernst wist dat ik een goeduitziende broer had die in het verleden model was geweest en liet me een foto zien. Op de foto stond een man met lang haar en een zonnebril op, naakt, met zijn handen voor zijn Willie Johnson om me vervolgens te vragen of mijn broer het aan zou durven om model te staan. Ik vroeg hem wat er mis met mij was. Toen Ernst zei dat het om een campagne ging die in Amersfoort ging ‘hangen’ en ik daar toen woonde hij dacht dat ik dat nooit zou doen. Nu moet ik zeggen dat ik ook wel 0,4 seconde twijfelde maar toen Ernst zei de klus uitbetaald werd in een aanzienlijk bedrag aan kleding was ik om en stelde Ernst voor om mij als model te nemen. Waarschijnlijk heeft niemand van jullie de foto ooit gezien. Een aantal moeders op school wel. Jaren later werd ik aangesproken door een moeder uit de klas van mijn zoon Noah met de vraag of ik dat nou was geweest op die poster die in Amersfoort had gehangen. Ze hadden namelijk een weddenschap afgesloten en het nooit aan me durven vragen. Toen ik haar vroeg wat zij dacht en ze zei dat ik het wel was geweest kon ik haar feliciteren met haar weddenschap. Gelukkig speelde ik verder geen rol in die weddenschap en kon ik door met mijn carrière als fotomodel. Die daarna ernstig in het slop raakte. Echter toen we met het gezinnetje in onze Renault Kango langs een van de posters reden en onze 5 jarige zoon zich hardop af vroeg waarom papa geen kleren aan had en hij het echt zielig voor me vond, ik me toch af vroeg of het nu wel zo’n goed idee was geweest. Maar met een goed gevulde kledingkast dacht ik dat het toch ooit wel goed zou komen……met mijn carrière.
Helaas.
Jaren later. We waren inmiddels noodgedwongen verhuisd naar Dordrecht. Gelukkig ging het met mijn carrière best ok….dacht ik. Ik verdiende inmiddels echt geld met mijn kleren aan.
Totdat we op een zaterdagochtend werden gebeld door Maurice, mijn zwager, of we thuis waren want hij had iets voor me. Het was nogal groot en hij had het op het dak van zijn SUV gebonden. Groot? Op zijn dak gebonden? Vol verwachting klopte ons hart en het was niet eens Sinterklaas. Hij vertelde dat hij net uit Amsterdam kwam met zijn vrouw. In de winkel van Bjorn Borg. Waar ze met grote sch(r)ik een levensgrote foto hadden zien hangen. Van mij. Godzijdank met onderbroek aan. Dat schijnt toch beter te zijn voor je carrière. Want voor je het weet sta je met lege handen.
Bijna leeg. Maar wel met stropdas. Keurig Cor.
En….hangen de 2 Corren nu naast elkaar???
correct
Je hebt jezelf weer overtroffen me dit verhaal!
Wat een stropdas doet he.