Het volgende verhaal heeft werkelijk niets met Design Thinking te maken maar ik werd er om 02.11 mee wakker. Na wat slappe pogingen om weer in slaap te komen zit ik nu te typen. Met een heerlijke koffie en een zelf gesneden boterham met de nieuwe cashew pindakaas (met honing) van Albert Heijn. Misschien had ik al eerder moeten schrijven over mijn schrijfdip. Nu schrijvend in het holst van de nacht met het kaarsje aan voelt in ieder geval weer als vanouds.
Zoals jullie misschien weten heet ik Cor. Cor Noltee. De achter en voornaam kreeg ik via mijn ouders van mijn opa. Hij overleed 12 dagen voor mijn geboorte en als je zo oud bent als ik dan heet je naar je opa. Gelukkig ben ik gedoopt dus kreeg ik ook nog twee namen van mijn andere opa. Je wilt natuurlijk geen gezeik in de familie. Een en ander resulteerde in een verzameling namen waarvan de initialen langer zijn dan mijn hele roepnaam.
Telt u even mee:
1. Bernardus
2. Cornelis
3. Albertus
4. Maria
En we noemen hem
1. C
2. o
3. r
Of als u nog horizontaal ligt: Cor.
Nogmaals als u meer wilt weten over design thinking kunt u beter nu afhaken. U bent gewaarschuwd. Twee keer inmiddels.
Nu moet u het zelf maar weten.
Dit verhaal gaat over een schilderij van mijn opa. Hij was een Dordtse impressionist. Sommige noemden hem ook wel de Dordtse Breitner, voor wie dat iets zegt.
En het schilderij was een zelfportet. Het hing op de verkooptentoonstelling die kunsthistoricus Bert Jintes had georganiseerd ter gelegenheid van de expositie in het Papendrechts museum en het tegelijkertijd uitkomen van zijn boek over Cor Noltee. Na de overhandiging van het eerste exemplaar aan mijn oma werd de familie uitgenodigd om naar Berts galerie te komen. Verbaasd over de toentertijd zeer hoge prijzen liep ik tot achterin de galerie waar ik kijkend naar het laatste schilderij als verstijfd bleef stilstaan. Met het kippenvel van mijn nek tot aan mijn enkels. De laatste keer dat ik zo geraakt was was tijdens het concert van Jeff Buckley op Lowlands. Nu ik dit typ vind ik dat wel een mooie titel voor deze post. Het prachtige Last Goodbye op Grace.
Ik vertypte me net en typte Goodbuy. Ook niet gek. en zeer toepasselijk omdat ik na het zien van het schilderij, een zelfportret van mijn opa waar hij ongeveer net zo oud was als ik toen, besloot het te kopen. Helaas zat er al een stickertje naast het schilderij geplakt wat aangaf dat het al gereserveerd was. Ik liep naar Bert en vertelde mijn verhaal en dat ik het wilde kopen. Hoe ik aan die 5.000 gulden moest komen bedacht ik later wel. Hij glimlachte en zei: ‘Ik bel wel even.’ Vijf minuten laten kwam hij terug en zei dat potentiële koper het een prachtig verhaal vond en het mij gunde om er vervolgens aan toe te voegen of het schilderij nog tot eind januari mocht blijven hangen. Dat vond ik geen probleem. Kon ik nog even sparen….lees een list verzinnen om aan die 5.000 gulden te komen.
Eind januari op een donderdag belde Bert dat ik het schilderij zaterdag kon komen ophalen. Als ik eind van de middag kwam, konden we nog een wijntje drinken. Zaterdag om 16.30 stapte ik met mijn 7 jarige dochter De Rode Deur binnen. Op de Voorstraat in Dordrecht. Schuin tegenover het huis waar mijn opa en oma jarenlang hadden gewoond. Na het wijntje vroeg Bert hoe ik ‘Opa’ ging meenemen. ‘Gewoon samen dragen, he Noëlle.’ Mijn dochter knikte bevestigend waarop Bert voorstelde om er dan toch wel een deken overheen te doen. Die zou hij later die week week dan wel bij mijn moeder ophalen.
In de deuropening stond ik met opa onder een deken tussen mijn kleine dochter en mij in in de straat waar mijn grootouders hadden gewoond. Ik zei tegen Bert: ‘Het is net of ik Opa weer mee neem.’ Bert lachte. Het was ons Last Goodbye. Ik heb Bert nooit meer gezien.
Maandag werd ik gebeld door zijn vrouw. Bert was die nacht overleden. Zijn taak zat er op. Cor was bij Cor. Althans zo voelde dat.
En dit is het schilderij:
En dit het nummer van Jeff Buckley:
3 Responses to “Dit is Design Thinking by Doing verhaal 478/1001. Last Goodbye”