Afgelopen zaterdag reed ik de wielrenklassieker Luik Bastenaken Luik (LBL). Voor alle duidelijkheid. Zaterdag. Niet zondag. Toen reden de ECHTE mannen, de profs. Wij stervelingen reden hem zaterdag. Toch probeer je als gewone sterveling het zo goed mogelijk te doen. Dat begint met een goede voorbereiding, lees veel fietsen. En goed materiaal. Had twee weken geleden nog ketting, cassette, banden en remblokjes vervangen a € 420,-. Maar misschien het allerbelangrijkste is misschien wel het eten onderweg. De bevoorrading. En ook die was goed geregeld. Om de zoveel kilometer waren er heuse eet en drink dorpjes opgezet om ons stervelingen van brood en spelen te voorzien. Sportdrankjes, koeken, fruit etc. Aan alles was gedacht. Maar ik dacht ‘Dat kan nog beter’. Dus was ik de vrijdag ervoor naar mijn lokale dealer gegaan en daar mijn eigen dope gehaald. Ik wilde niets aan het toeval overlaten. Mijn benen moesten het blijven doen. Zo gezegd zo gedaan. Wat uiteindelijk resulteerde dat ik als enige van de 8 vrienden met een rugzak vol Dope rondom Luik reed. Dit was de inhoud:
En dat werkte prima voor mijn benen. De eerste 80 kilometer gingen als een raket. Geen kramp of wat dan ook…..in mijn benen. Maar des te meer in mijn buik. 37 kilometer reed ik rillend van de kou en zelfs klimmend ineen gedoken op mijn carbon fietsje. De pijn in mijn benen na de zoveelste klim was een lachertje vergeleken bij de kramp in mijn buik. Mijn dope was een aanslag voor mijn maagwand. Mijn lichaam was zo’n hoeveelheid suikers niet gewend. Gelukkig waren de bevoorradingen ook voorzien van Dixi’s. De plek waar je niet wilt zitten tijdens LBL. Ik moest me vasthouden aan de wc bril om te voorkomen dat ik niet als een ballon die losgelaten wordt het luchtruim zou kiezen. Het werd stil op het terrein, in mijn buik en in mijn hoofd. Een shitmoment van bezinning. Nooit maar dan ook Nooit gebruik ik meer suiker Dope. Ik legde het moment vast met mijn iPhone. Mijn shit moment.
Nobody likes change.
Except for a wet baby.
En dat geldt zeker voor je maag.
Volgend jaar rijd ik clean LBL. Zonder dope. Nope. 100 pure dope.
En ik vraag Lance Armstrong of ie meedoet met de introductiecampagne van mijn nieuwe sportrepen. Doet ie vast wel. Ik heb de campagne alvast gemaakt.
Sugar is shit. Heb je ‘m uitgereden? Dan heb je in ieder geval een medaille gekregen voor shit.