Gisteren gaf ik een TEDx talk in een kleine kapel op het terrein van het Nederlandse consulaat in Istanbul. Niet ver van het hotel waar ik verbleef. Beiden aan een drukke winkelstraat. En in die winkelstraat liep ik zondag en viel me een platenwinkeltje op. Ik had een High Fidelity gevoel. Ken je die film? Nee. Kijken. John Cusack als eigenaar die een tic heeft met lijstjes. Van alles een ‘top zoveel’ maakt. En eigenlijk was ik ook een lijst aan het maken. Van 120 plaatjes in een Keynote presentatie van 20 minuten.
Toen ik dichterbij de etalage kwam zag ik 9 platenhoezen hangen. Waarvan er een in mijn presentatie zit. Van alle platen in de wereld hing ‘mijn banaan’ er ook tussen. Hoe toevallig is dat. Het was natuurlijk geen toeval. Het was een teken. Van God. Of Allah in dit geval. Hier moest ik iets mee. Ik wist alleen nog niet wat.
Ik kocht de lp en gaandeweg bedacht ik dat het leuk zou zijn om de lp tijdens mijn presentatie weg te geven. Ik paste mijn presentatie iets aan zodat ik op een gegeven moment bij het volgende plaatje zou vragen:
“Wie produceerde deze plaat?’
Binnen 1 seconde reageerde een jonge dame:
‘Andy Warhol!!!’
Ze sprong bijna uit haar stoel. Nu had ik van te voren gezegd dat er FANTASTISCHE prijzen te winnen waren maar niet welke. Toen ik de lp tevoorschijn haalde en vroeg of zie die al had zei ze ‘nee’. Waarop ik zei ‘Nu wel.’ Ze straalde van oor tot oor en de zaal klapte alsof ze net een hele vette prijs had gewonnen.
Mijn TED talk ging over het ontwaken van de kunstenaar in je. Over 1 keer snoozen in de ochtend, het vermoorden van je saboterende Kabouter en de waarde van een banaan. Toen ik de jonge dame vroeg om te me te vertellen wat de prijs van de lp was, keek ze op het prijsje dat ik er bewust op had laten zitten.
‘50 lira.’ Zei ze.
En toen ik vroeg wat de lp waard was, zei ze ‘Priceless.’
Toen wist ik pas waarom ik die banaan voor bijna € 17 had moeten kopen. Omdat € 17 maar een fractie is van Priceless.
Voor mij was de opmerking ‘Priceless’ het hoogtepunt van de presentatie. Of toch misschien mijn laatste beeld op het grote scherm in dat kapelletje op het terrein van Nederlandse consul in Istanbul.
Fijne dag vandaag. Het is 1 april.
Cor, genoten van je presentatie en gezelschap. Ik moest later nog denken aan wat je zei over goede ideeën die je weer vergeet omdat je in slaap valt. Dat deed me denken aan een andere artiest, Buddy Wakefield, en zijn woorden (uit ‘information man’):
“I know there are times
when you will lay your head to rest
and have a moment of brilliance
that grows into a perfect order of words
but you will fall asleep
instead of painting it down on paper.
When you wake up,
you will have forgotten the idea completely
and miss it like a front tooth
but at least you know how to recognize moments of brilliance”
groet!
Jos van WakaWaka