Nieuwsgierigheid kan soms tot hele bijzondere situaties leiden. Zeker in de wereld van interactieve kunst. In de jaren 90 werd er geweldig geëxperimenteerd met allerlei nieuwe technieken. Menig interactieve installatie heeft me in die tijd op het verkeerde been gezet. Waar zijn ze gebleven? Kees Aafjes, Ivo van Stiphout, Jeffrey Shaw en Bil Spinhoven?
Kees Aafjes maakte Pandora’s Box in 1991 en ik vond de box op het eerste congres van het vormgevings instituut in 1993 in de RAI in Amsterdam. Een geweldig weekend dat mijn ogen opende voor een nieuwe wereld en ik zelfs een ontbijt had met de oprichter van WIRED, Louis Rosseto. Na het ontbijt kwam de lunch en midden in de lunchruimte stond een hele oude scheepskist. Het was druk tijdens de lunch en ik zocht naar een leeg tafeltje. Aangezien ik dat niet zo gauw kon vinden liep ik naar de kist. Toen ik dichterbij kwam hoorde ik geluiden uit de kist komen en zag ik de kist bewegen. Het leek wel of een aantal boze kabouters aan het rondrennen was in die kist. Aangezien de kist een klein beetje open stond kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ik deed de kist open en via de geluidsinstallatie vulde een hard hoorbare orgelaanslag de volle lunchzaal. Met de deksel in mijn hand keek in naar wat er in het midden van de kist omhoog kwam.
Ik was waarschijnlijk niet de eerste en niet de laatste. Met mijn broodje kaas op mijn bord en het schaamrood op de kaken liep ik snel naar een vrijgekomen tafeltje. Wachtend op een nieuw slachtoffer van Kees.
Maar wat zat er in de kist?
Wil je het weten?
Kijk dan hier.
LUL uuh LOL.
En er volgden nog vele neem ik aan 🙂