Gewoon maar beginnen.
A blanc page and press play.
Je zou natuurlijk in paniek kunnen raken en denken ‘Stel je voor dat ik vandaag niet blog.’
Of dat het onderwerp niet echt iets te maken heeft met design Thinking.
Ja ik zou in paniek kunnen raken.
De manier om tot rust te komen is die paniek dan op te zoeken. Waar zit ie? Zit ie in je hoofd, je hart je buik? Voelen, niet denken. Maar niet weg stoppen. Ik kan me nu bijvoorbeeld aardig druk maken over de Funeral op 26 januari. Wat ga ik precies doen? Komen er wel genoeg mensen?
Je kunt niet meer doen dan je best. Maar wat is goed genoeg? Het kan altijd beter. Wanneer ben je tevreden? Het is maar hoe je de dingen bekijkt. Soms kun je dingen veel te groot maken. Van een mug een olifant.
Maar wat maakt dat de Funeral zo’n ding in mijn hoofd is? Feitelijk is het niet anders dan een college. Sommige college’s maak ik onderweg in de trein. In een half uur. Dat kan omdat ik voldoende over het onderwerp weet (kennis), gemotiveerd ben en de skills heb (Keynote, presenteren) om een waardevol college te maken en te geven. Toch voelt dit anders. Het is het afscheid van mijn belangrijkste project ooit. Een project waarbij ik mijn eigen grenzen heb opgezocht en er overheen ben gegaan. Patronen heb doorbroken en vooral dingen GEDAAN in plaats van te zeggen dat ik het ging doen.
Deze post is daar weer een prachtig voorbeeld van. Twintig minuten geleden zat ik wazig voor me uit te kijken en dacht eraan om een blanco A4tje met daarop ‘WRITERS BLOCK’ te fotograferen en die te posten. Niet gedaan, gewoon gaan schrijven. Schrijven wat je bezig houdt. En mijn Kabouter is dus nogal bezig met de Funeral. Bezig met de ingredienten van het gerecht. Met de grote vraag: Wordt het wel lekker?
Het afgelopen jaar verzamelde ik alle ingredienten en de 26ste is het klaar. Ik schreef het recept zelf. Gaandeweg. Af en toe proefde ik. Het was niet altijd even lekker. Maar altijd goed genoeg. Altijd voedzaam en voldoening gevend. En eten moet je elke dag.
Ik ben de kok van mijn eigen gerecht. De regisseur van mijn eigen leven.
Het gerecht van mijn leven maak ik klaar in mijn eigen keuken. Elke ochtend voor dag en dauw. Overdag verzamel ik de ingrediënten. Zoekend en kijkend, luisterend. Welke neem ik mee naar huis en welke gebruik ik.
Mijn blog is een gerecht. Mijn blog is een consensus.
Ik kan één ingrediënt niet verantwoordelijk houden voor het welslagen of onsmakelijk worden van mijn blog.
Het kan WEL net dat beetje extra geven waardoor dat het ECHT lekker wordt.
Maar dat beslis ik en de lezer van mijn blog.
Een beetje teveel zout, dat drink ik wel weg.
Een beetje te flauw, dat kruidt ik wel bij.
Mijn blog, is de optelling van mijn ingrediënten, mijn bereiding en het consumeren van de content.
Mijn blog is mijn consensus.
Mijn leven is mijn consensus.
Het is niet zo dat één ingrediënt bepaalt of mijn blog mislukt of echt genieten wordt.
Mijn blog is mijn gerecht van het leven. Een melange van de vele ingrediënten die ik kan verwerken.
Ik kook mijn gerecht en geniet.
Ik moet geen tijd verspillen met wat ik met onbereikbare ingrediënten wil maken. Ik maak werk van hetgeen ik met mijn ingrediënten kan koken.
Bon Appétit.
Na 365 voorgerechten is het tijd voor het hoofdgerecht:
Gebakken lucht met mug en olifant.
Tot de 26 ste.
(dankjewel Hugo)
Wie writers block opschrijft, heeft direct bewezen geen writers block te hebben :).
En jij zat wazig voor je uit te kijken ………
Lees ook ‘Hoe maak ik van een olifant weer een mug?’ van Theo IJzermans en Roderik Bender. Je Kabouter haat dit boek…