Gisteren vertelde ik dat ik vrijdag bij de presentatie was van Lidewij Edelkoort. Die was anders verlopen als ik er niet bij was geweest. Totaal anders. Dat behoeft enige uitleg. Ik moet eigenlijk een paar dagen terug. We hadden een studiedag op de HKU en tijdens een van de oefeningen had ik opgeschreven: doen wat je niet durft. Ook dat behoeft enige uitleg.
Fysiek ben ik een dare devil. De eerste keer dat ik ging vliegen, moest ik eruit springen. Afdalen van de Galibier gaat met 82 kilometer per uur en ik rijd sinds cort op een Ducati 900 superlight.
Emotioneel ben ik heel wat minder stoer. De eerste keer dat ik met mijn vrouw uit ging nam ik mijn buurman mee. En in een volle stilte coupe, waar zo’n beetje iedereen zit te praten opstaan en met een glimlach zeggen ‘Lieve mensen dit is een stilte coupe. Misschien wist u dat niet. Het staat ook niet heel goed aangegeven op de ruiten. Maar het moet hier echt stil zijn. Dus ook niet fluisteren. Dankuwel.’ en weer gaan zitten, durf ik ook nog niet zo lang. Het heeft weken geduurd voordat ik dat durfde. De eerste keer zat mijn hart in mijn keel en zat ik daarna trillend op mijn stoel. Pure adrenaline. Adrenaline die vrijkomt omdat je iets doet wat je niet durft.
Afgelopen vrijdag was weer zo’n moment. Ik zat in een bomvolle zaal vooraan bij de presentatie van Lidewij Edelkoort. Aan het eind van haar ‘levensverhaal’ had ze nog tijd voor twee dingen. Iets nog verder uitleggen. Praten dus. Of iets laten zien en horen. De zaal koos voor het tweede.
Een jongeman, waarschijnlijk een assistent of iemand van de techniek, kwam op het podium om de film te starten. Het beeld van de beamer op het scherm gaf echter alleen het lege Apple beeld weer. Het werd al snel duidelijk dat ie niet wist hoe hij het beeld van de video op het grote scherm moest krijgen. Ik heb dat ook al een paar keer meegemaakt dus weet inmiddels hoe ik dat kan verhelpen. Ik wilde opstaan en het fixen maar durfde het niet. Wat als het nu niet lukt. Wat als ik net op het podium stap en het lukt hem net wel. Ik bleef zitten met mijn hart in mijn keel. Wat moest ik doen?
Toen Lidewij iets zei van ‘Dit gaat niet lukken.’ hield ik het niet meer, stond op stapte op het podium. Ik keek naar het scherm van de Apple. Neeeeee. Alles was in het Frans. Gelukkig zijn de icoontjes hetzelfde. Ik klikte me een weg naar ‘sychrone weergave’ en binnen 30 seconden verscheen de video op het scherm. Ik ging weer zitten en genoot met nog 200 m/v met volle teugen van het design bombardement van Lidewij. Die het geluidsnivo nog een beetje opkrikte.
Na de presentatie bedankte ik Lidewij en sprak kort met haar.
Gisterochtend schreef ik een post over haar en direct daarna mailde ik haar. Ik heb haar email adres niet maar hoop dat deze mail aan lidewij@edelkoort.com aankomt:
Goedemorgen Lidewij,
Nogmaals bedankt voor je geweldige verhaal van gisteren bij Piet Hein Eek.
Mijn naam is Cor Noltee en ik redde je presentatie door op een paar knoppen te drukken zodat we toch allemaal konden genieten van je muzikale design trip.
Geweldige muziek trouwens. Wie waren dit?
Ook vanochtend had ik de wekker om 6.00 gezet omdat ik mijn ervaring van gisteren wilde delen op mijn blog. Vanaf 26 januari 2013 schrijf ik een jaar lang ELKE ochtend om 6.00 een stukje over Design Thinking. Inmiddels een boek van meer dan 1000 pagina’s. Vandaag dus over Jouw Geheim.
Dat wilde ik graag met je delen.
http://zenoemenhetdesignthinking.com/2013/10/26/wijs-geheim/
En ik wil graag een keer praten over S.O.U.L.
De school waar ik les ga geven. Maar dat is nog een geheim.
Fijn weekend.
Cor Noltee
Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie zit. Of dit herkenbaar is. Maar ik zou je toch willen uitdagen om de volgende keer als je in een vergelijkbare situatie zit, het gewoon te doen. Het heeft mij al een aantal onvergetelijke momenten opgeleverd. Koffie met Eckart Wintzen en een lunch met Harry Starren en binnenkort een bezoek aan Polen. Met Lidewij.
Fijne zondag.
Ik ga zo weer naar Eindhoven.
Briljant dat het lukte en inspirerende post.
Ik vond haar [Lidewij] vorig jaar ook erg inspirerend in een docu en nu jou dus 😉
Doet me gelijk denken aan afgelopen College Tour met Ruby Wax, die ik een fantastisch mens vind, sprankelend, met bakken vol lef, maar ook al haar hele leven lijdend aan depressie en, voor zover ik dat in kan schatten, ook met een best manische kant, net als ikzelf, [alleen daarom durf ik dat te zeggen].
Het was onder andere om die reden een voor mij enerverende uitzending.
De energie spatte ervan af [van haar] en Twan Huys haar af en toe absoluut niet kon volgen, en aangezien ik vooral té empatisch ben, zit ik dan al gauw plaatsvervangend met zweet in mijn handen. Bang dat hij uit onzekerheid een afzijker maakt en het interview verpest.
gelukkig kon hij dat bij zich houden, en dealen met die onhandigheid in hemzelf.
Op een gegeven moment was daar een jongen, duidelijk op van de zenuwen, die zijn vraag aan Ruby in dichtvorm wilde stellen, en sterker nog, dat ook ging doen. behoorlijk gewaagd dus. Het was één enorme worsteling voor hem, al die zeer intieme en persoonlijke dichtregels en dan staande in die grote zaal met allemaal mede studenten, en de camera’s en dan richten áán Ruby, een behoorlijk intieme vraag ook nog: wat was ik onder de indruk van hem… dat dus…
Ikzelf ken het wel, vooral in het klein.
Ik zit in de schuldhulp ná een vette burnout, en dat is behoorlijk confronterend.
Het feit alleen al, maar ook, omdat ik toch heel graag aan allerlei moois wil meedoen, iedere keer weer op een oprechte manier kijken of dat lukt: In het klein oefenen wat jij gister deed, maar ook om dingen voor elkaar te krijgen, wensen en verlangens te vervullen.
– Op Oerol aan een Klezmerband na afloop van hun optreden vragen of ze willen investeren in mijn geluk, een andere manier om om hun CD te vragen, gratis,
– Boeken vragen om te recenseren omdat ik ze niet kan betalen. Vaak wordt dat ook gehonoreerd, al kan ik het nog maar mondjesmaat opbrengen om te lezen.
Of bij workshops en what have you´s die ik niet allemaal kan noemen omdat zij dat weer aan mij gevraad hebben, óf ik mee mag doen om-niet, of soms voor een wederdienst, ruil van mijn kunnen voor dat van hun,
Al steek ik wel te pas en soms te onpas, mijn nek uit, stuur ik behoorlijk straffe mails naar instanties waar ik afgankelijk van ben en zet ik die ook nog op mijn blog, wat ook een podium is natuurlijk, maar een groot Live Event – Event, zoals jij dat hierboven beschrijft, dat kan ik me niet herinneren, Echt gaaf.
De kick die dat geeft, die overwinning op jezelf, daar kan ik me wel een heleboel bij voorstellen.
Een groot groei Moment noem ik dat, dat je in een maat grotere schoenen durft te stappen dan daarvoor, en daarin verder loopt op je pad.
Mocht je College Tour niet gezien hebben, dan gun ik je een uur top TV,en ik gun het trouwens ook je studenten maar die hebben hem mischien al gezien
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1375617
Goh, straks heb je haar allang gezien en was ik gewoon weer erg off topic op dreef – nou ja, in ieder geval bedankt voor het delen van dit verhaal en succes met het mogelijke vervolg!