Gisteren gaf ik een inspiratiesessie bij Rhinofly in Utrecht. Ze zitten in Papendorp. Toen ik daar uit bus 24 stapte om naar hun nieuwbouwpand te lopen, heb ik getwijfeld om een hartaanval of epileptische aanval te faken. Wat een trieste bedoeling. Maar ja. Ronald, de eigenaar, die ik nog nooit in het echt had gezien, is fan van het eerste uur van mijn blog en had me gevraagd of ik iets wilde komen vertellen. Ik had een ‘goed gevoel’ bij Ronald dat was ontstaan door de manier van schrijven in zijn reacties op mijn blog. Over branding gesproken. Ik had een goed gevoel bij Ronald. Dus ook bij Rhinofly.
Enfin. Het verzamelpand binnenlopend viel me de geparfumeerde ziekenhuislucht op. Ik was twee weken geleden bij de kaakchirurg geweest en een kleine deja vu drong zich op. Eenmaal binnen was ik in een andere wereld. Ik dacht nog wel ‘oh die moeten ook zo nodig creatief lijken/zijn/schijnen’. Zo stond er een gemotoriseerd skatebord bij de receptie, een etalagepop met een beeldscherm in haar handen en rechts een hele grote zwarte wand van schoolbord verf. Daar was een vliegtuig op gekrijt en fotootjes van de medewerkers achter de kleine raampjes geplakt. Ze waren volgens mij met zijn allen naar Lissabon geweest.
Na een korte rondleiding van Matthijs ging ik zelf een beetje rondlopen met mijn iPhone, lees camera en fotografeerde een aantal dingen die me opvielen. Ik liet me leiden door mijn gevoel. Grappig was dat het eerste dat ik fotografeerde niet een van de Banksy style graphics op de wanden was maar een gepastificeerd manifesto dat net voor de wand hing.
Het gevoel wat ik bij Ronald en dus Rhinofly had, stond hier op een A4tje. Met een uitnodiging om een inspirerende quote op de muur te kalken. Waarschijnlijk hadden ze het zo uitgeprint, gepastificeerd en opgehangen voor klanten die niet zo grafisch onderlegd zijn en de drie prachtige quotes, lees waarden, ‘Give a Fuck’, ‘Stop Whining, Start Winning’, en ‘Produce a Smile.’ niet konden lezen op de grote krijtmuur.
Komen ze. Prachtig.
Maar ik moest pas echt lachen toen ik me omdraaide en een hele kast kabouters zag staan. Ik heb er één maar bij Rhinofly heeft iedereen er ook een. Ze hadden deze blanco Kabouter gekregen en geverfd, gefreubeld, kortom eigen gemaakt toen ze naar dit nieuwe pand verhuisden. Ik pakte de mooiste eruit en fotografeerde hem/haar.
Je begrijpt dat ik, en mijn kabouter, ons nu ECHT helemaal thuis voelden bij Rhinofly. We stonden voor hetzelfde. We geloofden hetzelfde.
Wat ze precies doen? Iets met de internets. Schijnen ze heel goed in te zijn. Ik geloof het.
Enfin. Mijn inspiratiesessie ging heel goed. Vond ik. Maar:
Its not what I say. Its what they say.
Maar ik ben nog niet klaar.
Nee het wordt nog mooier.
Als bedankje kreeg ik een prachtig kado:
Nummer 362 uit een oplage van 1.000.
Maar ik ben nog niet klaar.
Het wordt nog mooier.
Zoals jullie misschien weten heb ik wat met auto’s. Als ik niet in mijn geel blauwe limousine met chauffeur zit, verplaats ik mij het liefst in mijn Alfa Romeo Spider Cabriolet twee liter QV. Altijd open. Da’s heerlijk en dan hoor je het geluid van de twee liter motor zo goed. Geen muziek. Gewoon luisteren naar het geroffel van de Dame.
Enfin toen Ronald me vroeg of ie me naar het station moest brengen, was ik benieuwd waar hij in reed. We liepen de parkeergarage in en we liepen naar drie auto’s toe. Twee Volkswagen Golferige dingen en daar tussenin een vuilniszak grijze Alfa Romeo Julia.
Maar dan vuilniszak grijs
Ik wist het.
Ronald Gives A Fuck.
Dankjewel Ronald.
You made me smile.
Now stop whining en ‘start your engine’.
(natuurlijk een twee liter)
Thanks voor gisteren! En bedankt voor het feit dat ik nu deze plaat in mijn hoofd heb. http://www.youtube.com/watch?v=5JcsSDsFZ-A