Design Thinking en opvoeden dat moet je toch even uitleggen Cor.
Ten eerste. Kinderen zijn natuurlijk wandelende prototypes waar de helft van jezelf inzit. Das soms heel pijnlijk en dan weer heel grappig. Met name om te zien dat dat wandelende prototype dezelfde dingen (fout) doet als jij vroeger.
Ten tweede is opvoeden een Hardcore Masterclass Empathie. Je leeft je wat in met kinderen. Met als hoogtepunt de pubertijd. Hier wordt het lastig want hoe hard je je ook inleeft je komt er soms gewoon niet uit. Pubers en wetenschappers gooien het dan op het Puber brein. Sommige dingen kunnen ze gewoon niet zeggen ze dan. Maar das lekker makkelijk.
Als laatste Creativiteit. Je bent als ouder soms creatiever dan menig prijswinnend creatief. De technieken zijn misschien hetzelfde. Manipulatie, afleiding, verleiding, beloning om er maar een paar te noemen. Je bedenkt als ouder vaak de meest originele dingen om je kids iets wel of juist niet te laten doen. Met wisselende resultaten.
Ik schreef al eerder over het succesvol inzetten van gameprincipes bij het leegruimen van de vaatwasser. Ik moest er aan denken toen ik van de week ’s ochtends vroeg een met mayo en curry aangekoekt bord van mijn 16 jarige zoon NoaH op de keukentafel zag staan. Ik flipte echter de pan uit toen ik 2 meter verderop op het aanrecht de bijbehorende vork op de vaatdoek zag liggen. Voor alle duidelijkheid. De vork bevond zich op ca 30 centimeter van de vaatwasser. Maar niet IN de vaatwasser dus. Wat de afspraak is. Ik heb er een foto van gemaakt anders geloof je het niet.
De vork is een voorbeeld uit een lange reeks van niet in de vaatwasser belandde voorwerpen. Het is mij nog steeds niet gelukt mijn 16 jarige wandelende puberende prototype te leren zijn afwas zelf in de vaatwasser te laten zetten. Ondanks plechtige beloftes die hij en ik op dat moment ook echt geloven. We geloven allebei dan echt dat het DEZE KEER goed komt. Toch liep het van de week dus weer in de soep met deze vork.
Gelukkig konden we er allebei hard om lachen toen ik de foto liet zien. En ik moet zeggen het gaat best goed de afgelopen dagen.
Tot gister ochtend. Op de plek van het met mayo en curry aangekoekte bord stond er nu een leeg glas melk op de keukentafel. Het voelde alsof ik in de gevangenis belandde bij Monopoly. Terug bij af. Maar zittend in de gevangenis waar je geen kant op kunt kom je soms op goede ideeen. Althans dat moet nog blijken. NoaH moest in ieder geval weer erg lachen…..maar nu als een boer met kiespijn. Hij vond het een goed idee maar voegde er aan toe: ‘Dat ga je niet doen.’
Puberbrein of niet ik ga toch weer een poging wagen. Ik kom op het idee door de schoonmaaklijst in de toiletten bij de Bijenkorf die ik daar laatst zag hangen. Het is een mooi voorbeeld van Service Design. Het zichtbaar maken van een (vaak) onzichtbare service. Het schoonmaken van de toiletten. Het feit dat er een lijst hangt laat zien dat de toiletten meerdere keren per dag worden schoongemaakt. Door iemand. Met een naam. Want die staat er met de hand op geschreven. Een beetje vergelijkbaar met het omgevouwen uiteinde van de toiletrol in de badkamer van je hotel. Dan weet je dat iemand de wc heeft schoongemaakt.
En waar moest NoaH nu zo om lachen? Ik liet hem de volgende foto zien:
Het lege glas melk dat Noah vergeten was in de vaatwasser te zetten had ik voor hem in de vaatwasser gezet. De post-it herinnert Noah aan de service die ik hem verleen. Ik heb er een spelletje van gemaakt om eerder dan hij zijn vuile vaat in de vaatwasser te zetten. ‘Nou dan doet hij het helemaal niet zelf meer’, hoor ik je denken. Inderdaad. Mijn toevoeging dat ik elke post-it fotografeer en op Facebook zet deed NoaH’s gezicht echter veranderen in een grimas vol ongeloof waar vervolgens zenuwachtig lachend uit kwam: ‘Dat ga je niet doen.’
Nee hoor NoaH dat ga ik niet doen. Posten op Facebook. Deze week nog niet.
Cor, dank voor je creatieve inzicht hoe met prototypes om te gaan: spelenderwijs!
Dank dank dank! Ik ga zo eerst een grote doos post-its kopen. Ik kan ze al gaan voorschrijven want ik weet nu al waar ze komen. Het eerste bordje, het eerste glas…ga me er ineens op verheugen.