In september ging ik 3 weken naar Zuid Afrika. Om te fietsen, mijn vader en Liesbeth te zien en eens heel goed na te denken. Dat was nodig want mijn grootste klant had de stekker eruit getrokken. Ik was 70% van mijn omzet kwijt. Achteraf het beste wat me ooit is overkomen. Ik moest alleen wel even naar Zuid Afrika om daar achter te komen. Ik besloot om met niet meer dan 1 rugzakje van Kaapstad naar Calitzdorp te fietsen. Alles wat ik nodig had voor die drie weken zat in die rugtas. Maar wat er in zat was zeer zorgvuldig gekozen. Geloof me het is veel moeilijker “pakken’ dan een grote koffer waar je gewoon alles in pleurt. Bij twijfel? Erin! NU was het bij twijfel: denk nog maar eens goed na. Leef je nog maar eens goed in. Ging ik het echt nodig hebben of echt missen. Het belangrijkste item met de grootste twijfel was mijn Macbook Pro. Want naast het fietsen, familie was het ook een werk vakantie. En werk is voor mij verbonden aan mijn Apple.
Enfin. Je wilt niet weten hoe vaak de Apple in en uit mijn rugtas is gegaan. Mede gevoed door mijn Kabouter die dan zei:
“Cor, Hoe kun je nou werken zonder Apple?”
Daar had mijn Kabouter inderdaad een punt. Ik kan niet zonder Apple. Dacht ik.
Een dagje proeffietsen in Nederland gaf de doorslag. Mijn rugtas was gewoon te zwaar. Onder hevig protest van mijn Kabouter bleef mijn Apple thuis.
Daarvoor in de plaats nam ik een klein aantekenboekje mee, een gele marker en mijn onafscheidelijk BIC vierkleurenpen. Never leave home without it!
Het thuis laten van mijn Apple was de beste beslissing die ik had kunnen nemen. Afgezien van het gewicht werd het ook een stuk lichter in mijn hoofd. Ik moest namelijk een andere manier bedenken om mijn ideeen vast te leggen.
En toen gebeurde het. Genietend van een heerlijke pasta in een restaurantje in Camps Bay, met naast mijn bord mijn BIC en gele marker, wilde ik mijn aantekenboekje pakken om een fantastisch inzicht op te schrijven. Dat inzicht bewaar ik voor het dessert. Het gaat nu even over het missen van mijn Apple EN nu dus ook mijn aantekenboekje. Voor dat ik de ober om een stukje papier wilde vragen, zag ik toen dat het tafelkleed van dat bruine pakpapier was. Prachtig! Ik begon te schrijven en te krassen. Ik maakte eigenlijk een Keynote presentatie op een bruin tafelkleed. En weet je? Dat was geweldig! Ten eerste was het een soort mindfulness oefening. Want normaal maak ik een keynote pagina in 10 seconden, nu zat ik zeker 10 minuten te krassen op 1 woord. En door zo gefocussed te zitten krassen, zette ik mijn onbewuste aan waardoor er NOG meer goede ideeen naar boven kwamen. Ik kwam armen te kort. Geweldig. Ik ben nog nooit zo blij geweest zonder mijn Apple.
Toen de ober mij zo bezig zag, kwam hij spontaan nog een tafelkleed brengen.
“You will need this one soon.” glimlachte hij.
De rest van mijn verblijf bleef ik vier kleuren krassen op mijn “nieuwe” ultra dunne, 30 gram wegende, bruine “Apple”.
En prachtig voorbeeld van fast prototyping. Met andere middelen dan je gewend bent.
Ik denk dat ik vandaag mijn Apple maar weer eens thuis laat.
Geef een reactie