Je gelooft je ogen niet. Dat was de regel die Look-O-Look snoep op zijn snoepverpakkingen had staan. En ze geloofde hun ogen zeker niet toen ze zagen dat ze uit de schappen van Albert Heijn verdwenen. Met zo’n belangrijk distributiekanaal minder zagen de mannen en vrouwen van Look-O-Look de bui al hangen. Dus vroegen ze het reclamebureau te hulp. En aangezien dit probleem niet op te lossen was met zomaar een nieuwe tv commercial of wat advertenties in de Allerhande mocht ik het ook proberen. Ik geloofde mijn oren niet. Look-O-Look verkoopt snoep in opvallende geel rode zakken met twee grote ogen. Het snoep dat ik vroeger op zaterdag op de markt kocht. De salmiaklollies, aardbeienmatten, roze witte schuim brokken. Het water loopt ter plekke op mijn toetsenbord. “Binnenkort alleen maar op de markt verkrijgbaar.” Dacht ik.
Dus de vraag was hoe krijgen we AH weer enthousiast over het merk zodat ze het in ieder geval in het schap houden. Na enkele bezoeken aan verschillende AH’s, interviews met experts (mijn buurjongens van 6 en 8), gesprekken met bezorgde moeders en enthousiaste groot ouders, was ik geen steek verder.
Waar ik wel achter kwam, was dat snoep nogal wat losmaakt bij mensen. In positieve en negatieve zin. Niks nieuws dus. Ik was weer terug bij af. Ik weet nog goed dat ik in mijn kantoortje zat dat ongeveer tot het plafond gevuld was met snoep. Ik heb nog nooit zoveel collega’s geinteresseerd binnen zien lopen met de vraag: “He Cor hoe gaat het met Look-O-Look?” en zonder het antwoord af te wachten met een zak snoep alweer verdwenen waren. De druk werd aardig opgebouwd. En de dag erna moest ik presenteren aan mijn creatief directeur. Dit was zacht uitgedrukt nogal een kritisch figuur die feilloos gaten in welk concept dan ook kon schieten als het maar enigszins rammelde. Ik voelde een lichte siddering door mijn lijf en stopte er nog maar een aardbeienmat in. En toen ik 4 minuten later de resten tussen mijn kiezen zat te pulken en een beetje uit raam zat te staren gebeurde het.
Je gelooft je ogen niet………natuurlijk……….goochelen. Goochelen met snoep! We gingen kinderen leren goochelen……met snoep. Als een gek begon ik te typen en de dag erna zat ik goed voorbereid en enthousiast voor mijn creatief directeur. Vol enthousiasme begon ik mijn verhaal. Hij luisterde zoals gewoonlijk zeer aandachtig en schreef af en toe iets op in zijn zwarte Moleskine.
“Zo. Wat vind je er van?” vroeg ik toen nog (ipv wat is er niet goed aan?).
“Neeeeeeee……goochelen is uit.”
Ik was met stomheid geslagen. Gooide er nog wat argumenten tegenaan maar droop toen af naar mijn snoep kamer waar ik een overdosis Look-O-Look nam.
Helaas overleefde ik de suikerbom en savonds vertelde ik het verhaal tegen mijn collega en goede vriend Dirk Johan Klanker.
“Briljant!” zei DJ. Kijk. Met hem kon ik praten. Maar hoe nu verder? DJ stelde voor om nog een keer hetzelfde verhaal te doen met een verschil. Dat DJ de truuk met de zwevende aardbeienmat zou doen. De truuk met de zwevende aardbeidenmat? Wat bleek. DJ was goochelaar en al hard aan het oefenen met de aardbeienmatten die hij uit mijn zak vol met Look-O-look snoep had gehaald. Ik stapte af van de plan om de mislukte overdosis nu wel goed uit te voeren en hielp DJ met zijn voorbereidingen.
De ochtend daarna presenteerde ik hetzelfde verhaal aan mijn creatief directeur. Met een verschil. DJ en zijn zwevende aardbeienmat. Hij geloofde zijn ogen niet. De klant en AH ook niet. Missie geslaagd.
Heb jij binnenkort ook een lastige missie? Put on a show.
It’s not what you say. It’s how you say it.
Met dank aan Paul Arden.
One Response to “Put on a show.”